Έκθεση με τις θέσεις του επί των προσφυγών που έχουν καταθέσει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, η ΑΔΕΔΥ και άλλοι φορείς κατά του Μνημονίου (περικοπές αποδοχών, συντάξεων, κ.λπ) κατέθεσε στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας το Υπουργείο Οικονομικών, εν όψει της συζήτησης των προσφυγών στις 23 Νοεμβρίου 2010.
Στην έκθεση, μεταξύ άλλων, το υπουργείο Οικονομικών αναφέρει ότι «οι ρυθμίσεις των νόμων 3833 και 3845/2010 συνιστούν δίκαιο έκτακτης ανάγκης θεσπισμένο για την προστασία του εθνικού συμφέροντος και ειδικότερα για την προστασία της ελληνικής οικονομίας από την κατάρρευση και τη διασφάλιση χρηματοδοτήσεως των δημόσιων πολιτικών στους τομείς της εθνικής ασφάλειας, της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης».
Επιπλέον, σύμφωνα με το ΥΠΟΙΚ, τα οικονομικά μέτρα που επιβλήθηκαν ήταν «απολύτως αναγκαία, διότι αν δεν είχαν ληφθεί, είναι πλέον βέβαιο ότι θα υπήρχε αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων».
Σημειώνεται επίσης στην έκθεση ότι «τα μέτρα αυτά είναι κατάλληλα αφού συμβάλλουν άμεσα στην περιστολή των δημοσίων δαπανών και συνδυάζονται με ευρύ δανεισμό υπό όρους σαφώς καλύτερους εκείνων της χρηματοπιστωτικής αγοράς, ενώ είναι τα ηπιότερα δυνατά, ενόψει των καταστροφικών επιπτώσεων οιασδήποτε άλλης πολιτικής επιλογής».
Όπως επισημαίνει το υπουργείο, τα μέτρα που επιβλήθηκαν δεν είναι αντίθετα στο Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας και σε Διεθνές Σύμφωνο για τα οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά δικαιώματα.
Επίσης, στην έκθεση υπογραμμίζεται ότι η ψήφιση του Μνημονίου δεν έπρεπε να γίνει με την ειδική πλειοψηφία των τριών πέμπτων της Βουλής (άρθρο 28 Συντάγματος) όπως υποστηρίζεται στην προσφυγή του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και των άλλων φορέων, καθώς ο Ν. 3845/2010 δεν αναγνωρίζει αρμοδιότητες σε όργανα διεθνών οργανισμών, αλλά ούτε παραβιάστηκε το άρθρο 36 του Συντάγματος που προβλέπει την κύρωση Διεθνών Συνθηκών από τη Βουλή.
Παράλληλα, το υπουργείο Οικονομικών επικαλείται νομολογία (παλαιότερες αποφάσεις) του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με την οποία ο περιορισμός των περιουσιακής φύσεως δικαιωμάτων (περιλαμβάνεται ο μισθός και η σύνταξη) μπορεί να γίνει εφόσον αυτό επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος.
Τονίζει, ακόμη, ότι τα οικονομικά μέτρα που επιβλήθηκαν και οι περικοπές που έγιναν όχι μόνο είναι συνταγματικά αλλά και επιβεβλημένα.
ΝΟΟΖ
