Τότε ήταν η εποχή των χειρότερων –πλην χούντας ,προς αποφυγήν παρεξηγήσεων- κυβερνητών της Ελλάδας. Το δίδυμο Παπανδρεόυ-Παπακωνσταντίνου τα έκανε όλα μπάχαλο, παραδίδοντας τη χώρα και το λαό της στην επιτροπεία των δανειστών μας...
Αυτά είναι γνωστά...
Αυτό όμως που δεν είναι γνωστό είναι οι όροι με τους οποίους, ειδικά μετά την αναρρίχηση
Ντράγκι-πρώην στελέχους της Goldman Sachs- στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, «βοηθάει» την Ελλάδα η ΕΚΤ.
Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Στις 20 Αυγούστου έληξε ένα ομόλογο εκδόσεως του ελληνικού δημοσίου, ονομαστικής αξίας 3,2 δισ. Το ομόλογο αυτό είχε τη δική του ιστορία:
Πρόλαβαν και το ξεφορτώθηκαν στη δευτερογενή αγορά πριν ενάμιση –δυο χρόνια οι αρχικοί ιδιοκτήτες του (μάλλον γερμανική τράπεζα...).Έτσι το ομόλογο αυτό γλίτωσε το κούρεμα του PSI και πέρασε στα χέρια της ΕΚΤ αντί 2,3 δις ευρώ.
Προχθές η ΕΚΤ εισέπραξε από το ελληνικό Δημόσιο 3,2 δις ευρώ αποκομίζοντας κέρδος σε διάστημα μικρότερο των δυο χρόνων 900 εκατ. ευρώ. Δηλ. 900/2,3 δις =39,13% απόδοση σε λιγότερο από 24 μήνες. Γερή μπάζα οπωσδήποτε για την οποία οι «dealers» της ΕΚΤ θα πήραν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ bonus, κομμάτια από τη σάρκα του ελληνικού λαού στην πραγματικότητα.
Όμως το ευαγές ίδρυμα που όντως μάς σώζει με τη ρευστότητα που παρέχει στις ελληνικές τράπεζες, έχει ένα ακόμη πεδίο εφαρμογής της πιο...νόμιμης και υπερπροσοδοφόρας τοκογλυφίας. Πώς;
Ως γνωστόν παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία ως γνωστόν διαθέτουν εν αφθονία οι τράπεζες. Όμως και μετά το PSI οι τιμές των ελληνικών ομολόγων διαπραγματεύονται στη διεθνή αγορά στο 20-25% της ονομαστικής τους αξίας. Η ΕΚΤ δίνει ρευστότητα στις τράπεζες ίση με 25 ευρώ για κάθε ομόλογο ονομαστικής αξίας 100 ευρώ που της παραδίδει η όποια ελληνική τράπεζα. Το επιτόκιο είναι 2% περίπου, όχι επι του εκταμιευόμενου αλλά επί του ενεχυριαζόμενου ποσού. Έτσι το κόστος δανεισμού των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ είναι της τάξης του 8% στην πραγματικότητα. Λαμπρή συμφωνία....
Αν αυτά, και μόνον αυτά, τα δύο παραδείγματα δεν συνιστούν ακραία τοκογλυφική πολιτική, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους...
Κατά τα λοιπά διαπραγματευόμαστε...
Στάθης Σχινάς
