Είναι συγκινητική η προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διασωθεί. Κάνουν πως τσακώνονται, πως διαφωνούν, πως θα στείλουν υπουργούς στη φυλακή για το Βατοπαίδι, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν καταρρεύσει εδώ και χρόνια.
Δεν υπάρχει καμία διαφωνία ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Καμία. Το μέλλον τους είναι κοινό και το γνωρίζουν πολύ καλά.
Η μόνη τους αγωνία είναι να μη γνωρίσουν τη συντριβή στις κάλπες των αυτοδιοικητικών εκλογών, για να κερδίσουν χρόνο. Γιατί μπορεί να υποστηρίζουν πως οι εκλογές αφορούν μόνο την αυτοδιοίκηση, αλλά το βράδυ των εκλογών ο χάρτης της χώρας στις τηλεοράσεις θα βάφεται πράσινος και μπλε. Θα τον βάφει το χέρι του κυρίαρχου λαού.
Κι ο λαός; Ο σοφός λαός; Δεν θα αντιδράσει; Τι να κάνει κι ο σοφός λαός που επί δεκαετίες ψηφίζει όποιον του τάζει μερικά χρήματα παραπάνω, ένα διορισμό ή κάποια εξυπηρέτηση; Να γίνει ξαφνικά συνειδητοποιημένος πολίτης; Η πουτάνα δεν γίνεται κυρία από τη μια μέρα στην άλλη. Συνήθως, δε, δεν γίνεται ποτέ κυρία.
Κοιτάμε αμήχανοι τους Ισλανδούς, τους Γάλλους και άλλους λαούς να αντιδρούν, αλλά, αν διαβάσεις τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, η ελληνική κοινωνία δεν έχει παράδοση στην αντίσταση- αντιθέτως, έχει πολύ μεγάλη παράδοση στο προσκύνημα και τη δουλοπρέπεια.
Επίσης, δεν έχουμε καμία παράδοση στην κοινωνική αλληλεγγύη. Πολλοί Έλληνες νομίζουν πως η Ελλάδα ήταν όπως την βλέπουν στις παλιές ελληνικές ταινίες, που ήταν όλοι καλοί κι αγαπημένοι. Μα όταν γυρίζονταν αυτές οι ταινίες, χιλιάδες συμπατριώτες μας ήταν φυλακισμένοι ή εξόριστοι, και οι άλλοι στις ταινίες χόρευαν και τραγουδούσαν. Είναι λογικό να νοσταλγείς κάτι που έζησες, αλλά είναι τραγικό να νοσταλγείς κάτι που όχι μόνο δεν έζησες, αλλά και δεν υπήρξε ποτέ.
Το μόνο καλό με τη χρεοκοπία της χώρας και την απίστευτη παθητικότητα του λαού μας είναι πως θα βγάλουν τον σκασμό επιτέλους όλοι αυτοί που μιλούν για την ανωτερότητα των Ελλήνων. Ποια ανωτερότητα; Εδώ μιλάμε για γεννημένους σκλάβους. Κι ας πάψουμε επιτέλους να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, γιατί ντροπιάζουμε τον αγώνα εκείνων των ανθρώπων. Δεν πολεμήσαμε εμείς το ’40 – η γενιά του ’40 πολέμησε. Η γενιά του 2010 είμαστε κότες. Όταν οι κότες γιορτάζουν τα κατορθώματα των αετών δεν γίνονται αετοί – παραμένουν κότες.
Εκεί που πάω να απογοητευτώ με την Ελλάδα του σήμερα , σκέφτομαι πως κάποιοι άνθρωποι, που ήταν πολύ πιο άξιοι, πιο μορφωμένοι, πιο έξυπνοι και πιο ικανοί από εμένα, έζησαν σε πολύ πιο δύσκολες εποχές από τη σημερινή. Τι θα έπρεπε δηλαδή να πουν ο Καζαντζάκης και ο Ελύτης; Τι θα έπρεπε να πει ο Ρίτσος και τόσοι σπουδαίοι συμπατριώτες μας που εξορίστηκαν και βασανίστηκαν;
Η Ελλάδα σήμερα έχει την κοινωνία που της αξίζει. Και μέσα σε αυτήν την κοινωνία, ο καθένας πράττει σύμφωνα με τη συνείδησή του. Αν έχει.
