«Πρέπει να εργαστούμε στην κατεύθυνση ενός
συνασπισμού κρατών με στόχο έναν διαφορετικό και συνάμα δυνατό
νομισματικό χώρο μεταξύ όμοιων χωρών, χωρίς τις θανατηφόρες ανισορροπίες
της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ο Φραντσέσκο Πιτσιόνι αναφερόμενος στη Χρυσή
Αυγή τονίζει: «Θεωρώ πως είναι φυσιολογικό το γεγονός ότι οι
συντηρητικές κυβερνήσεις.
«Πρέπει
να εργαστούμε στην κατεύθυνση ενός συνασπισμού κρατών με στόχο έναν
διαφορετικό και συνάμα δυνατό νομισματικό χώρο μεταξύ όμοιων χωρών,
χωρίς τις θανατηφόρες ανισορροπίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ο Φραντσέσκο
Πιτσιόνι αναφερόμενος στη Χρυσή Αυγή τονίζει: «Θεωρώ πως είναι
φυσιολογικό το γεγονός ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις χάιδεψαν
μορφώματα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής». Μιλώντας για την εποχή των
μολυβένιων χρόνων στην Ιταλία, επισημαίνει ότι «ο όρος “τρομοκρατία”
χαρακτηρίζει όσους έβαλαν βόμβες σε τράπεζες, τρένα, πλατείες, όχι όσους
επέλεξαν την ένοπλη δράση κατά συγκεκριμένων αξιωματούχων του κράτους ή
κατά πολιτικών αντιπάλων σε εποχές υφέρποντος εμφυλίου».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Μαργκερίτα Ντεάν *
• Θεωρείτε επαρκείς τις προτάσεις τις ελληνικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, ώστε να δοθούν εναλλακτικές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η κοινωνία;
Δεν είμαι τόσο αυθάδης ώστε να δώσω συμβουλές σε συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις άλλων χωρών. Ιδίως με μεγάλη παράδοση, όσον αφορά την Αριστερά, όπως στην Ελλάδα.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στο σύνολο της μεσογειακής Ευρώπης ήρθε η ώρα να θέσουμε στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την έξοδο των χωρών της Μεσογείου από το ευρώ. Στο πλαίσιο των συνθηκών δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να αντιστραφεί η οικονομική κατρακύλα, η οποία σηματοδοτεί πολιτική και πολιτισμική παρακμή των χωρών που αποκαλούνται περιφρονητικά «piigs».
Αντίθετα, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι μια περικοπή της δημόσιας δαπάνης ύψους 50 δισεκατομμυρίων κάθε έτος για τα επόμενα είκοσι χρόνια, όσον αφορά την Ιταλία, σημαίνει την καταστροφή της χώρας.
Η Ελλάδα υπήρξε η πρώτη που τέθηκε στον δρόμο αυτό. Οσα συμβαίνουν στη χώρα σας είναι συγχρόνως παράδειγμα, μάθημα και προειδοποίηση. Πρέπει να πάρουμε άλλο δρόμο και να αλλάξουμε συνοδοιπόρους.
• Η Ευρώπη θα είναι στα χέρια της Ανγκελα Μέρκελ για ακόμα τέσσερα χρόνια· είναι πιστευτή η υπόθεση ότι μια αριστερή κυβέρνηση στην Αθήνα θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα διαφορετικό από αυτό που επιβάλλουν τα μνημόνια;
Θεωρώ προφανές ότι στην ευρωζώνη καμία κυβέρνηση καμιάς χώρας έχει αρκετό βάρος για να μπορέσει να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους που τίθενται σε συνθήκες, οι οποίες έχουν ήδη υπογραφεί και εγκριθεί χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση.
Ενας ενδεχόμενος συνασπισμός δυνάμεων κατά της λιτότητας μπορεί να κερδίσει τις εθνικές εκλογές, είμαι βέβαιος. Αλλά τα πραγματικά προβλήματα θα άρχιζαν ένα λεπτό αργότερα· αναζητάμε την ψευδαίσθηση μιας «ατομικής επαναδιαπραγμάτευσης», που να αφορά μία και μόνο χώρα, ή επιλέγουμε μια διαδικασία ρήξης;
Στην πρώτη περίπτωση, αργά ή γρήγορα, θα ήμασταν αναγκασμένοι να πάρουμε αποφάσεις αντίθετες από αυτές που έδωσαν πνοή και νίκη στις δυνάμεις κατά της λιτότητας και σε μια στιγμή θα χανόταν η λαϊκή στήριξη, χαρίζοντάς την στην πιο άγρια Δεξιά.
Στη δεύτερη περίπτωση, θα γινόταν επίθεση από τις αγορές, όπως γνωρίζουν καλά οι Ελληνες πολίτες. Πρόκειται για μια δύσκολη επιλογή, σίγουρα επώδυνη. Αλλά πρέπει να παρθεί μέσα μας εν πρώτοις και στο πλαίσιο ενός μακροπρόθεσμου πολιτικού προγράμματος.
Διαφορετικά, καταδικαζόμαστε στην αδυναμία άσκησης πολιτικής και αλλαγής των πραγμάτων. Είναι προφανές, και επαναλαμβάνομαι, ότι η ρήξη με την τωρινή Ε.Ε. και η έξοδος από το κοινό νόμισμα δεν μπορούν να αποτελέσουν επιλογές μίας και μόνο χώρας. Πρέπει να εργαστούμε στην κατεύθυνση ενός «συνασπισμού» χωρών, με στόχο έναν διαφορετικό και συνάμα δυνατό νομισματικό χώρο μεταξύ «ομοίων», χωρίς τις θανατηφόρες ανισορροπίες αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ας ξεκινήσουν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη να αναμετριούνται με αυτό. Και θα δούμε ότι αποτελεί στόχο λιγότερο ουτοπιστικό απ’ ό,τι φαντάζει.
• Η Χρυσή Αυγή διώκεται ποινικά. Είναι η μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει η Δημοκρατία στη φασιστική δράση;
Θεωρώ ότι όλη αυτή η ιστορία αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν «δημοκρατικοί θεσμοί», ως αφηρημένη έννοια. Αντίθετα, υφίστανται κρατικοί οργανισμοί επιρρεπείς στις διάφορες διαθέσιμες πολιτικές επιλογές· που «παίζουν πολιτικά», δηλαδή, και δεν δρουν ως «διαιτητές».
Νομίζω ότι τώρα που η κρίση βάθυνε, όλοι, και η Δεξιά, έχουν ανάγκη από ρητορικά όπλα, «αντιπάλους» πιο πιστευτούς. Οπότε αυτό που είχε ξεκινήσει ως αντιπαράθεση μεταξύ «γηγενών» και «μεταναστών» γρήγορα μεταλλάσσεται σε έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο· πρόκειται για την κλασική αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Κι αυτό, παρά τους ηλίθιους που μας εξηγούσαν ότι «Δεξιά και Αριστερά δεν υπάρχουν πια» στις φιλελεύθερες κοινωνίες.
Το ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις χάιδεψαν μορφώματα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής θεωρώ ότι είναι «φυσιολογικό» σε μια χώρα όπου οι συντηρητικοί συχνά είναι τέως «συνταγματάρχες» ντυμένοι με πολιτικά. Ομως, για μένα είναι ακόμα πιο σοβαρό ότι έκλεισε και τα δυο του τα μάτια, για χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου. Εν ολίγοις, δεν πιστεύω ότι από τους κρατικούς μηχανισμούς μπορούμε να αναμένουμε μια συμπεριφορά ουδέτερη στην αντιμετώπιση του νεοναζιστικού κινδύνου. Εναπόκειται στην Αριστερά να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, οργανώνοντας το κοινωνικό μπλοκ αναφοράς -πολιτισμικής και οργανωτικής- ώστε να κοπούν οι ρίζες του νεοναζισμού. Βάζοντας στόχο τη ρήξη με την Ε.Ε. και την έξοδο από το ευρώ, με την προοπτική ενός διαφορετικού και πιο ίσου «μεσογειακού νομισματικού χώρου», είναι ευκολότερη η αντιμετώπιση των νεοναζιστών ανάμεσα στους εργαζόμενους και στους άνεργους. Αλλιώς θα είναι η Δεξιά που θα καπελώσει αυτά τα αιτήματα με εθνικιστικούς όρους.
• Η ελληνική τρομοκρατία άλλαξε· από την κομμουνιστική μήτρα της «17 Νοέμβρη», η αφετηρία σήμερα είναι anarcoinsurrezionalista. Αυτό τι σηματοδοτεί πολιτικά;
Δεν χρησιμοποιώ τον όρο «τρομοκρατία» αδιακρίτως, καθώς θεωρώ ότι η λέξη ορίζει μόνο την τυφλή κρατική βία κατά αθώων πολιτών, όπως στα χρόνια της «στρατηγικής της έντασης» στην Ιταλία, από το 1969 και μετά. Είναι ένας όρος που χαρακτηρίζει όσους έβαλαν βόμβες σε τρένα, τράπεζες, πλατείες· όχι όσους επέλεξαν την ένοπλη δράση κατά συγκεκριμένων αξιωματούχων του κράτους ή πολιτικών αντιπάλων σε εποχές υφέρποντος εμφυλίου πολέμου. Ο ένοπλος αγώνας των κομμουνιστικών ομάδων τοποθετείται, λοιπόν, στο μεταίχμιο μιας γιγαντιαίας ώθησης προς τη ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνίας, κάτι που είχε αρχίσει με τα κινήματα του ‘68. Ηταν ένας αγώνας βίαιος, βέβαια, με βαθιές ρίζες στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και αφορούσε σημαντικό μέρος των λαϊκών μαζών.
Στις σημερινές συνθήκες, μπορεί και να κάνω λάθος, το φαινόμενο μου φαίνεται καθαρής αντίδρασης, χωρίς μεγάλες προοπτικές, στρατηγική και κοινωνικά ερείσματα. Πολιτικά, όμως, κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ολόκληρες γενιές θα υπομένουν την κρατική βία χωρίς ποτέ να αντιδράσουν. Κι όταν συμβαίνει, εφόσον η κομμουνιστική Αριστερά δεν καλύπτει πια το έδαφος, η αντίδραση λαμβάνει φρασεολογία και συμβολισμούς αναρχικούς. Είναι σύμπτωμα της αυξανόμενης δυσφορίας, όχι μια «επιλογή νίκης», τουλάχιστον ως θεωρητική δυνατότητα. Σε μια πραγματικότητα, όπως η ελληνική, όπου η κοινωνική ένταση είναι τεράστια και καλλιεργείται από την κυβέρνηση και μέρος των ΜΜΕ η «θεωρία των δύο άκρων», βρίσκεις ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για μια «στρατηγική έντασης» όμοια με το ιταλικό παράδειγμα;
Καταλαβαίνω πως οι συντηρητικοί είναι αναγκασμένοι να επινοήσουν τη θεωρία των δύο άκρων για να καλύψουν τη συνενοχή με τους ναζί. Αλλά οι ομοιότητες με την Ιταλία των δεκαετιών ‘60-’70 τελειώνουν εδώ.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ποιος είναι
O Φραντσέσκο Πιτσιόνι το 1975 μπαίνει στις Ερυθρές Ταξιαρχίες και το 1978 συμμετέχει στην απαγωγή του Αλντο Μόρο, προέδρου των Ιταλών Χριστιανοδημοκρατών· το 1980 προφυλακίζεται και το 1982 καταδικάζεται σε 20 χρόνια κάθειρξης, εκτίοντας το σύνολο της ποινής του ως «αμετανόητος». Θεωρώντας ότι ο ιστορικός κύκλος των Ερυθρών Ταξιαρχών έκλεισε, εργάζεται ως δημοσιογράφος στην ιταλική «Il Manifesto».
* Ανταποκρίτρια ιταλικών ΜΜΕ στην Αθήνα
πηγη
«Πρέπει
να εργαστούμε στην κατεύθυνση ενός συνασπισμού κρατών με στόχο έναν
διαφορετικό και συνάμα δυνατό νομισματικό χώρο μεταξύ όμοιων χωρών,
χωρίς τις θανατηφόρες ανισορροπίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ο Φραντσέσκο
Πιτσιόνι αναφερόμενος στη Χρυσή Αυγή τονίζει: «Θεωρώ πως είναι
φυσιολογικό το γεγονός ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις χάιδεψαν
μορφώματα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής». Μιλώντας για την εποχή των
μολυβένιων χρόνων στην Ιταλία, επισημαίνει ότι «ο όρος “τρομοκρατία”
χαρακτηρίζει όσους έβαλαν βόμβες σε τράπεζες, τρένα, πλατείες, όχι όσους
επέλεξαν την ένοπλη δράση κατά συγκεκριμένων αξιωματούχων του κράτους ή
κατά πολιτικών αντιπάλων σε εποχές υφέρποντος εμφυλίου».ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Μαργκερίτα Ντεάν *
• Θεωρείτε επαρκείς τις προτάσεις τις ελληνικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, ώστε να δοθούν εναλλακτικές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η κοινωνία;
Δεν είμαι τόσο αυθάδης ώστε να δώσω συμβουλές σε συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις άλλων χωρών. Ιδίως με μεγάλη παράδοση, όσον αφορά την Αριστερά, όπως στην Ελλάδα.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στο σύνολο της μεσογειακής Ευρώπης ήρθε η ώρα να θέσουμε στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την έξοδο των χωρών της Μεσογείου από το ευρώ. Στο πλαίσιο των συνθηκών δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να αντιστραφεί η οικονομική κατρακύλα, η οποία σηματοδοτεί πολιτική και πολιτισμική παρακμή των χωρών που αποκαλούνται περιφρονητικά «piigs».
Αντίθετα, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι μια περικοπή της δημόσιας δαπάνης ύψους 50 δισεκατομμυρίων κάθε έτος για τα επόμενα είκοσι χρόνια, όσον αφορά την Ιταλία, σημαίνει την καταστροφή της χώρας.
Η Ελλάδα υπήρξε η πρώτη που τέθηκε στον δρόμο αυτό. Οσα συμβαίνουν στη χώρα σας είναι συγχρόνως παράδειγμα, μάθημα και προειδοποίηση. Πρέπει να πάρουμε άλλο δρόμο και να αλλάξουμε συνοδοιπόρους.
• Η Ευρώπη θα είναι στα χέρια της Ανγκελα Μέρκελ για ακόμα τέσσερα χρόνια· είναι πιστευτή η υπόθεση ότι μια αριστερή κυβέρνηση στην Αθήνα θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα διαφορετικό από αυτό που επιβάλλουν τα μνημόνια;
Θεωρώ προφανές ότι στην ευρωζώνη καμία κυβέρνηση καμιάς χώρας έχει αρκετό βάρος για να μπορέσει να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους που τίθενται σε συνθήκες, οι οποίες έχουν ήδη υπογραφεί και εγκριθεί χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση.
Ενας ενδεχόμενος συνασπισμός δυνάμεων κατά της λιτότητας μπορεί να κερδίσει τις εθνικές εκλογές, είμαι βέβαιος. Αλλά τα πραγματικά προβλήματα θα άρχιζαν ένα λεπτό αργότερα· αναζητάμε την ψευδαίσθηση μιας «ατομικής επαναδιαπραγμάτευσης», που να αφορά μία και μόνο χώρα, ή επιλέγουμε μια διαδικασία ρήξης;
Στην πρώτη περίπτωση, αργά ή γρήγορα, θα ήμασταν αναγκασμένοι να πάρουμε αποφάσεις αντίθετες από αυτές που έδωσαν πνοή και νίκη στις δυνάμεις κατά της λιτότητας και σε μια στιγμή θα χανόταν η λαϊκή στήριξη, χαρίζοντάς την στην πιο άγρια Δεξιά.
Στη δεύτερη περίπτωση, θα γινόταν επίθεση από τις αγορές, όπως γνωρίζουν καλά οι Ελληνες πολίτες. Πρόκειται για μια δύσκολη επιλογή, σίγουρα επώδυνη. Αλλά πρέπει να παρθεί μέσα μας εν πρώτοις και στο πλαίσιο ενός μακροπρόθεσμου πολιτικού προγράμματος.
Διαφορετικά, καταδικαζόμαστε στην αδυναμία άσκησης πολιτικής και αλλαγής των πραγμάτων. Είναι προφανές, και επαναλαμβάνομαι, ότι η ρήξη με την τωρινή Ε.Ε. και η έξοδος από το κοινό νόμισμα δεν μπορούν να αποτελέσουν επιλογές μίας και μόνο χώρας. Πρέπει να εργαστούμε στην κατεύθυνση ενός «συνασπισμού» χωρών, με στόχο έναν διαφορετικό και συνάμα δυνατό νομισματικό χώρο μεταξύ «ομοίων», χωρίς τις θανατηφόρες ανισορροπίες αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ας ξεκινήσουν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη να αναμετριούνται με αυτό. Και θα δούμε ότι αποτελεί στόχο λιγότερο ουτοπιστικό απ’ ό,τι φαντάζει.
• Η Χρυσή Αυγή διώκεται ποινικά. Είναι η μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει η Δημοκρατία στη φασιστική δράση;
Θεωρώ ότι όλη αυτή η ιστορία αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν «δημοκρατικοί θεσμοί», ως αφηρημένη έννοια. Αντίθετα, υφίστανται κρατικοί οργανισμοί επιρρεπείς στις διάφορες διαθέσιμες πολιτικές επιλογές· που «παίζουν πολιτικά», δηλαδή, και δεν δρουν ως «διαιτητές».
Νομίζω ότι τώρα που η κρίση βάθυνε, όλοι, και η Δεξιά, έχουν ανάγκη από ρητορικά όπλα, «αντιπάλους» πιο πιστευτούς. Οπότε αυτό που είχε ξεκινήσει ως αντιπαράθεση μεταξύ «γηγενών» και «μεταναστών» γρήγορα μεταλλάσσεται σε έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο· πρόκειται για την κλασική αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Κι αυτό, παρά τους ηλίθιους που μας εξηγούσαν ότι «Δεξιά και Αριστερά δεν υπάρχουν πια» στις φιλελεύθερες κοινωνίες.
Το ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις χάιδεψαν μορφώματα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής θεωρώ ότι είναι «φυσιολογικό» σε μια χώρα όπου οι συντηρητικοί συχνά είναι τέως «συνταγματάρχες» ντυμένοι με πολιτικά. Ομως, για μένα είναι ακόμα πιο σοβαρό ότι έκλεισε και τα δυο του τα μάτια, για χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου. Εν ολίγοις, δεν πιστεύω ότι από τους κρατικούς μηχανισμούς μπορούμε να αναμένουμε μια συμπεριφορά ουδέτερη στην αντιμετώπιση του νεοναζιστικού κινδύνου. Εναπόκειται στην Αριστερά να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, οργανώνοντας το κοινωνικό μπλοκ αναφοράς -πολιτισμικής και οργανωτικής- ώστε να κοπούν οι ρίζες του νεοναζισμού. Βάζοντας στόχο τη ρήξη με την Ε.Ε. και την έξοδο από το ευρώ, με την προοπτική ενός διαφορετικού και πιο ίσου «μεσογειακού νομισματικού χώρου», είναι ευκολότερη η αντιμετώπιση των νεοναζιστών ανάμεσα στους εργαζόμενους και στους άνεργους. Αλλιώς θα είναι η Δεξιά που θα καπελώσει αυτά τα αιτήματα με εθνικιστικούς όρους.
• Η ελληνική τρομοκρατία άλλαξε· από την κομμουνιστική μήτρα της «17 Νοέμβρη», η αφετηρία σήμερα είναι anarcoinsurrezionalista. Αυτό τι σηματοδοτεί πολιτικά;
Δεν χρησιμοποιώ τον όρο «τρομοκρατία» αδιακρίτως, καθώς θεωρώ ότι η λέξη ορίζει μόνο την τυφλή κρατική βία κατά αθώων πολιτών, όπως στα χρόνια της «στρατηγικής της έντασης» στην Ιταλία, από το 1969 και μετά. Είναι ένας όρος που χαρακτηρίζει όσους έβαλαν βόμβες σε τρένα, τράπεζες, πλατείες· όχι όσους επέλεξαν την ένοπλη δράση κατά συγκεκριμένων αξιωματούχων του κράτους ή πολιτικών αντιπάλων σε εποχές υφέρποντος εμφυλίου πολέμου. Ο ένοπλος αγώνας των κομμουνιστικών ομάδων τοποθετείται, λοιπόν, στο μεταίχμιο μιας γιγαντιαίας ώθησης προς τη ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνίας, κάτι που είχε αρχίσει με τα κινήματα του ‘68. Ηταν ένας αγώνας βίαιος, βέβαια, με βαθιές ρίζες στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και αφορούσε σημαντικό μέρος των λαϊκών μαζών.
Στις σημερινές συνθήκες, μπορεί και να κάνω λάθος, το φαινόμενο μου φαίνεται καθαρής αντίδρασης, χωρίς μεγάλες προοπτικές, στρατηγική και κοινωνικά ερείσματα. Πολιτικά, όμως, κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ολόκληρες γενιές θα υπομένουν την κρατική βία χωρίς ποτέ να αντιδράσουν. Κι όταν συμβαίνει, εφόσον η κομμουνιστική Αριστερά δεν καλύπτει πια το έδαφος, η αντίδραση λαμβάνει φρασεολογία και συμβολισμούς αναρχικούς. Είναι σύμπτωμα της αυξανόμενης δυσφορίας, όχι μια «επιλογή νίκης», τουλάχιστον ως θεωρητική δυνατότητα. Σε μια πραγματικότητα, όπως η ελληνική, όπου η κοινωνική ένταση είναι τεράστια και καλλιεργείται από την κυβέρνηση και μέρος των ΜΜΕ η «θεωρία των δύο άκρων», βρίσκεις ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για μια «στρατηγική έντασης» όμοια με το ιταλικό παράδειγμα;
Καταλαβαίνω πως οι συντηρητικοί είναι αναγκασμένοι να επινοήσουν τη θεωρία των δύο άκρων για να καλύψουν τη συνενοχή με τους ναζί. Αλλά οι ομοιότητες με την Ιταλία των δεκαετιών ‘60-’70 τελειώνουν εδώ.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ποιος είναι
O Φραντσέσκο Πιτσιόνι το 1975 μπαίνει στις Ερυθρές Ταξιαρχίες και το 1978 συμμετέχει στην απαγωγή του Αλντο Μόρο, προέδρου των Ιταλών Χριστιανοδημοκρατών· το 1980 προφυλακίζεται και το 1982 καταδικάζεται σε 20 χρόνια κάθειρξης, εκτίοντας το σύνολο της ποινής του ως «αμετανόητος». Θεωρώντας ότι ο ιστορικός κύκλος των Ερυθρών Ταξιαρχών έκλεισε, εργάζεται ως δημοσιογράφος στην ιταλική «Il Manifesto».
* Ανταποκρίτρια ιταλικών ΜΜΕ στην Αθήνα
πηγη
