Μ. Παπαχριστούδη
Ο έλεγχος στα
Μέσα Ενημέρωσης, διαδικασία που είναι καθεστώς στην τηλεόραση και έχει
αρχίσει επιθετικά στα έντυπα, όπου και αναμένεται να κορυφωθεί το
επόμενο διάστημα, είναι πλέον ολοκληρωτικός.
Οι τηλεθεατές-ακροατές-αναγνώστες
λαμβάνουν μόνο την επίπτωση, δεν κατανοούν, δεν αναγνωρίζουν τη
διαδικασία που βρίσκεται πίσω από αυτόν.
Ολοένα και περισσότεροι δημοσιογράφοι,
τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, χρόνο σκληρής μάχης με τα μνημόνια στην
κοινωνία, παραπονιούνται-διαμαρτύρονται για ωμές παρεμβάσεις στα
ρεπορτάζ τους. Ολοένα και περισσότεροι διαπιστώνουν πως κόβονται τα ήδη
γραμμένα θέματά τους ή το χειρότερο, ότι γίνεται απευθείας παρέμβαση στα
προς δημοσίευση κείμενά τους από τους αρχισυντάκτες. Η γραμμή παραγωγής
και επιλογής των θεμάτων επικαιρότητας που έχει κυριαρχήσει στην
τηλεόραση κι ακολουθείται χωρίς καμία άλλη παράδοση ή εμπειρία της
μεθόδου και της άσκησης δημοσιογραφίας στις εφημερίδες, από τα
ιντερνετικά ειδησεογραφικά sites, επιβάλλεται με γοργούς πια ρυθμούς και
στον έντυπο Τύπο.
Η κάλυψη, προβολή και διάδοση των
γεγονότων τις τελευταίες μέρες στα κυρίαρχα Μέσα επιβεβαιώνει την τάση. Η
επιχείρηση προετοιμασίας των πολιτών για τα λουκέτα στα νοσοκομεία
βρίσκεται στην κορύφωσή της. Με δόλο και όχι επειδή δεν θυμούνται ή
επειδή η τηλεοπτική γραφή δεν έχει «μνήμη», οι τηλε-σχολιαστές εστιάζουν
και προβάλλουν το χάλι των δημόσιων νοσοκομείων. Την κατάσταση
αποσύνθεσης και κατάρρευσής τους. Κι αφού οι σχολιαστές-κονδυλοφόροι
εισάγουν το συμπέρασμα, εκπέμπεται το κατάλληλο ρεπορτάζ των ρεπόρτερ,
κοψο-ραμμένο για να επιβεβαιώσει-φωτίσει την αλήθεια τους. Μόλις πριν
από ένα μήνα οι ίδιοι τηλε-σχολιαστές επέβαλαν την αλήθεια του υψηλού
κόστους λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων, προκειμένου να περάσουν οι
περικοπές και οι συγχωνεύσεις.
Αντίστοιχη είναι η διαδικασία και στη ΔΕΗ.
Κραυγάζουν για την επιχείρηση με στόχο να παραδοθεί χωρίς αντιστάσεις
στα ιδιωτικά συμφέροντα, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της «ανήθικης»
πράξης της ως δημόσιος οργανισμός να κόψει το ρεύμα στο Άσυλο Ανίατων
στην Κυψέλη. Οι κραυγές τους στα παράθυρα καλύπτουν την οποιαδήποτε
απόπειρα ανάδυσης σκέψεων στα κεφάλια των τηλεθεατών για τα συμφέροντα
πίσω από τα ρεπορτάζ.
Στη Χαλυβουργία,
τρίτο παράδειγμα των ημερών της μιντιακής επικυριαρχίας, δεν χρειαζόταν
να κρατηθούν τα προσχήματα της δημοσιογραφικής λειτουργίας. Οι
παρουσιαστές, καλοχορτασμένοι από το Δημόσιο στο παρελθόν, κραυγάζοντας
καλούσαν τα ΜΑΤ να επέμβουν για να αποκατασταθεί η τάξη (τους) η οποία
και κινδύνευε από «100 απεργούς», κατά το δημοσιογράφο. Στα ρεπορτάζ
τους επιστρατεύτηκαν εκπρόσωποι της εργοδοσίας που βαφτίστηκαν
«εκπρόσωποι των εργαζομένων» και με δόλο αποκρύφτηκαν τα πραγματικά
γεγονότα.
Ακόμη κι αν θέλει ένας δημοσιογράφος
να γράψει τα πραγματικά γεγονότα για τους απεργούς της Χαλυβουργίας, το
ρεπορτάζ του δεν θα βγει ποτέ στον αέρα, δύσκολο πια να δημοσιευτεί και
σε έντυπα Μέσα.
Η πραγματικότητα αυτή είναι απόρροια, η λογική συνέχεια, της καταιγίδας των εργασιακών που εκτυλίχθηκε την περυσινή χρονιά. Στο
σύνολο των Μέσων έχει επιβληθεί με το χειρότερο τρόπο η μνημονιακή
πολιτική, οι εργασιακές σχέσεις διαλύθηκαν πριν καν ψηφιστούν οι
μνημονιακοί νόμοι διάλυσής τους. Απαλλαγμένοι από τις
οιεσδήποτε φωνές αντίστασης και αντίρρησης, από οιεσδήποτε απόψεις
σκεπτόμενων δημοσιογράφων, εκδότες και ιδιοκτήτες περνάνε στην πλήρη
ενσωμάτωση του εργατικού δυναμικού τους στην προβολή, προώθηση και
διακίνηση γεγονότων, μηνυμάτων και ρεπορτάζ τα οποία εξυπηρετούν
αποκλειστικά και μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Καμία άλλη απόχρωση,
προσεχώς ούτε καν η ουδέτερη αποστασιοποίηση, δεν θα έχει θέση στα
κυρίαρχα Μέσα. Θα έχουν θέση μόνο η πλήρως ενσωματωμένη δημοσιογραφία
και με καρέκλες προβολής και μόνο οι πλήρως ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι
της.
