Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Η ελπίδα (που πεθαίνει τελευταία) του Αντώνη Σαμαρά να γίνει Πρωθυπουργός και η ελπίδα της τρόικας να «νομιμοποιήσει» εκ των υστέρων την πολιτική των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων, που επικυρώθηκαν από τη Βουλή κατά πραξικοπηματικό τρόπο, παραβιάζοντας εξώφθαλμα τη λαϊκή εντολή και το πνεύμα, αν όχι και το γράμμα του Συντάγματος, είναι η αιτία προκήρυξης των πρόωρων εκλογών της 6ης Μαΐου.
Είναι τέτοια η ελληνική και παγκόσμια σημασία των ελληνικών εκλογών και τα κοινά συμφέροντα τουλάχιστον ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ώστε να χρειάζεται ιδιαίτερη επαγρύπνηση για να αποφευχθεί νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος. ʽΗδη άλλωστε, καταγγέλλονται, ελπίζουμε αβασίμως, αθρόες «ελληνοποιήσεις αλλοδαπών» από την Κυρία Γεννηματά, αδίστακτο φερέφωνο του ακόμα πιο αδίστακτου Βαγγέλη Βενιζέλου.
Tι θέλει η τρόικα
Η τρόικα, θεσμικός εκφραστής της συμμαχίας των ανώτερων τάξεων της Γερμανίας και της παγκόσμιας αριστοκρατίας του Χρήματος (δευτερευόντως στη φάση αυτή και των ΗΠΑ/Ισραήλ- μέσω και του ΔΝΤ), αφόπλισε έως τώρα οικονομικά (Μνημόνιο) και νομικά(επικύρωση Δανειακής) την Ελλάδα. Παγίωσε τις απαιτήσεις των πιστωτών από τη χώρα και την αποτίμηση του χρέους της σε ευρώ, σκοπός για τον οποίο συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου-Παπανδρέου-Σαμαρά.
Τώρα,στις εκλογές, η τρόικα επιδιώκει να ολοκληρώσει την πρώτη φάση υποδούλωσης/καταστροφής της Ελλάδας, αφοπλίζοντας και πολιτικά το ελληνικό κράτος, στον «πόλεμο του χρέους» που δέχεται, τη σοβαρότερη απειλή για την ίδια την ύπαρξή του, μετά την στρατιωτική επίθεση του ʽΑξονα και την κατάληψη της Ελλάδας το 1940-41. Γιατί τέτοιος, πολιτικός αφοπλισμός θα είναι η υπερψήφιση των κομμάτων του Μνημονίου και, ως τέτοιος, θα παρουσιασθεί παγκοσμίως από την τρόικα και τις κυρίαρχες τάξεις της Γερμανίας: ως συγκατάθεση και επικύρωση, εκ των υστέρων, από τον ελληνικό λαό, των πολιτικών που του επεβλήθησαν ως αποτέλεσμα γιγαντιαίας ξένης συνωμοσίας, μεγάλης πολιτικής απάτης αμφότερων των δύο κομμάτων εξουσίας και ωμής παραβίασης της λαϊκής εντολής.
Γιʼαυτό, η πρώτη πρόταση ψηφίσματος των «αντιμνημονιακών» δυνάμεωνστη νέα Βουλή, οφείλει να είναι μια διακήρυξη προς τους ευρωπαϊκούς λαούς,με την οποία θα τους ευχαριστεί για τη βοήθεια προς την Ελλάδα, θα εξηγεί τεκμηριωμένα γιατί, η βοήθεια αυτή, δυστυχώς, κατέστρεψε εν τοις πράγμασι τη χώρα μας και δεν ενίσχυσε παρά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που επιτίθενται στην Ευρώπη, επιδιώκοντας την καταστροφή της, θα τονίζει ότι τα κείμενα αυτά επικυρώθηκαν από μια Βουλή χωρίς εντολή προς τούτο και κατά παραβίαση του ελληνικού συντάγματος και θα ζητά από τους συμμάχους και εταίρους της Ελλάδας και από την Ευρωπαϊκή ʽΕνωση την άμεση λήψη μέτρων για την διακοπή της πορείας καταστροφής μιας χώρας-μέλους της ΕΕ και της ίδιας της ΕΕ από τις «αγορές».
Το ψήφισμα πρέπει να συνοδεύει μια λιτή και σαφής παρουσίαση του τι συνέβη στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, που να εκδοθεί αμέσως στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. (Κανονικά, ένα τέτοιο κείμενο θα έπρεπε ήδη να έχει κυκλοφορήσει ευρέως σε όλη την Ευρώπη και το ότι δεν έχει κυκλοφορήσει είναι μία ακόμα ένδειξη του απελπιστικού σημείου επάρκειας και προετοιμασίας των αντιμνημονιακών δυνάμεων να αντιμετωπίσουν το Μνημόνιο).
Αν η τρόικα και οι εγχώριοι υπηρέτες της επιτύχουν τις επιδιώξεις τους στις εκλογές, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι να θέσουν την Ελλάδα σε τροχιά εξόδου κακήν-κακώς, τουλάχιστον από την ευρωζώνη, έξοδος που θα εγκαινιάσει πιθανώς τη διάλυσή της σε συνθήκες χάους, αποσύνθεσης και έντονων οικονομικών και πολιτικών ανταγωνισμών των ευρωπαϊκών λαών και κρατών, ιδανικές δηλαδή συνθήκες για να γυρίσει η Ευρώπη στις συνθήκες πριν από το 1945, μακροχρόνια πριν από το 1789.
«Δημοψήφισμα»για μνημόνιο και δανειακές
Ταυτόχρονα όμως, οι εκλογές είναι και μια ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να αποδοκιμάσει μαζικά τα κόμματα του Μνημονίου, άμεσα υπεύθυνα άλλωστε, όχι μόνο για το Μνημόνιο και τη δανειακή, αλλά συνολικά για την καταστροφή, τη λεηλασία και την προδοσία της χώρας μας. Μόνο λέγοντας μαζικά ʽΌχι, στο δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, τη Δανειακή και τον δικομματισμό, που τείνουν να αποτελέσουν, εκ των πραγμάτων, οι εκλογές, και μόνο ψηφίζοντας εξίσου μαζικά τα συνεπέστερα αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια, αλλά και αποφεύγοντας κόμματα χωρίς ελπίδα εισόδου στη Βουλή, γιατί η ψήφος προς αυτά θα καταλήξει να ενισχύσει τα κόμματα του Μνημονίου, οι ʽΕλληνες μπορούν να βάλουν τη χώρα τους στο δρόμο του αγώνα για τη σωτηρία της.
Δεν υποστηρίζουμε ότι το Μνημόνιο είναι το μόνο πρόβλημα της χώρας, ούτε ότι η Ελλάδα μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται όπως πορευόταν. Είναι όμως εξίσου σαφές ότι ούτε η Ελλάδα, ούτε καμία άλλη χώρα στον κόσμο μπορεί να επιβιώσει στα πλαίσια των πολιτικών που επιβάλλει το Μνημόνιο.
Δεν πρόκειται καν για μια απλή αντικοινωνική μεταρρύθμιση, όπως ήταν αίφνης ο Θατσερισμός, που μετασχημάτισε βαθειά και επί τα χείρω τη βρετανική κοινωνία. Το μνημονιακό πρόγραμμα αναιρεί τους ίδιους τους όρους ύπαρξης του ελληνικού κράτους-έθνους, δεν το καταργεί μεν επισήμως, αλλά του στερεί τα μέσα και τις δυνατότητες άσκησης της κυριαρχίας του, του αφαιρεί κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο, αφήνοντάς το άδειο κέλυφος. Η Ελλάδα καθίσταται ιδιοκτησία των Πιστωτών. Πρόκειται για ένα πείραμα παγκόσμιας σημασίας, για την οικοδόμηση του «νέου, θαυμαστού κόσμου», του κόσμου του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού.
Μνημόνιο και «αντιμνημόνιο»
Για τους λόγους αυτούς είναι αναγκαία συνθήκη σωτηρίας της χώρας η διακοπή αυτού του προγράμματος. Δυστυχώς όμως δεν είναι ικανή. Ο κίνδυνος τώρα προέρχεται από το γεγονός ότι οι «αντιμνημονιακές δυνάμεις», όσες τουλάχιστον αξίζουν κάπως αυτόν τον χαρακτηρισμό, πόρω απέχουν από την επίτευξη επαρκούς προετοιμασίας, δεν έχουν ακόμα τον απαραίτητο βαθμό θέλησης και κατανόησης του προβλήματος και της πραγματικής θέσης της χώρας.
Η ίδια η στρατηγική του «δόγματος του Σοκ», είδος «λενινισμού των αγορών», σε αυτό στηρίζεται. Να προκαλεί δύσκολα αντιστρέψιμες μεταβολές, τετελεσμένα, προτού προλάβει να γίνει κατανοητή η διαδικασία και συγκροτηθεί στοιχειωδώς μια επαρκής αντίσταση. Υπό την έννοια αυτή, ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιξε έναν ιστορικό ρόλο, ανάλογο αυτού που διαδραμάτισε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Τώρα η διαδικασία καταστροφής αναμένει τον ʽΕλληνα «Γέλτσιν» της για να ολοκληρώσει την καταστροφή που οι δυνάμεις του ΓΑΠ δεν επήρκεσαν να ολοκληρώσουν.
Αυτός είναι και ο λόγος που παραμένει, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, αμφίβολο το αποτέλεσμα των εκλογών, που τείνουν να εξελιχθούν σε ένα γιγάντιο τεστ εμπιστοσύνης. Τη Γαλλία θα την πάρει αυτός που τη θέλει περισσότερο, είπε ο Σαρκοζί στις παραμονές των εκλογών του 2007, που κέρδισε. Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα ψυχολογικά διχασμένος ανάμεσα στη βεβαιότητα του αργού ή όχι και τόσο αργού θανάτου που του υπόσχονται τα κόμματα του μνημονίου και της απροθυμίας των «αντιμνημονιακών» να διεκδικήσουν όντως, με αξιώσεις επιτυχίας, την ηγεσία της χώρας. Αν κάτι ενώνει σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, είναι ο τρόμος να διαχειρισθούν τα προβλήματά της. Οι μνημονιακοί βέβαια έλυσαν αυτό το πρόβλημα παραδιδόμενοι στους «διεθνείς νταβατζήδες».
Δεν έχει πολύ νόημα να συζητήσουμε δια μακρών την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ. Η πρώτη ακολουθεί πιστά το μοντέλο της δήθεν «υπερεπαναστατικής» πολιτικής του Γερμανικού ΚΚ, που, αρνούμενο κάθε συνεργασία και καθιστώντας κύριο εχθρό του τους Σοσιαλδημοκράτες, κατʼ εντολήν του Στάλιν και της Τρίτης, Κομμουνιστικής Διεθνούς, άνοιξε πανηγυρικά τον δρόμο στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1933. Ο Πωλ Τόμσεν και η ʽΑγκελα Μέρκελ άγαλμα πρέπει να κάνουν στην ηγεσία του Περισσού, για τη διευκόλυνση της πολιτικής τους, δια της μη αντιστάσεως και της δήθεν υπερεπαναστατικής πολιτικής της διάσπασης του ελληνικού λαού
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ μοιάζει να επιβεβαιώνει,από την πλευρά της, όσους πιστεύουν ότι ο μόνος λόγος διάσπασης του ΣΥΝ, το 2009, ήταν η δημιουργία πολυποίκιλων πολιτικών εργαλείων από «αριστερά» και από«δεξιά», για το «ελληνικό πείραμα».
Απομένουν ουσιαστικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκη Τσίπρα και οι «Ανεξάρτητοι ʽΕλληνες» του Πάνου Καμμένου. Η υπερψήφισή τους είναι περίπου μονόδρομος για όσους θέλουν να πούνε όχι στην πορεία καταστροφής. Το τελικό αποτέλεσμα βέβαια θα κριθεί πρώτον, από την ικανότητα του κόμματος της Αριστεράς να αρθεί στο ύψος των προκλήσεων, κάτι που δεν έχει συμβεί έως τώρα, παρά τις σημαντικές προόδους και παρεμβάσεις του ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα και, δεύτερο, από το κατά πόσον οι περί τον Καμμένο δεν θα αποδειχθούν, όπως μοιάζει πιθανό σήμερα, για αρκετούς από αυτούς, «ρεζέρβα» του κ. Σαμαρά.
Το ρεύμα Καμμένου, για λόγους που έχουν να κάνουν με την παράδοση της ελληνικής δεξιάς είναι επίσης πιθανότερο να γίνει, άθελά του, μοχλός δυνάμεων που θέλουν, για δικούς τους λόγους, να χρησιμοποιήσουν την κρίση για να σπρώξουν την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη, ή σε μια τελείως άκαιρη, καταστροφική αυτή τη στιγμή σύγκρουση με την Τουρκία, κατά το προηγούμενο Ιωαννίδη.
Μια παρατήρηση για την ΑΟΖ και τα ελληνοτουρκικά
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι είναι τελείως παραπλανητική και σε μερικές περιπτώσεις ύποπτη η όλη φιλολογία περί την ΑΟΖ που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, συχνά από ανθρώπους και δυνάμεις που ήταν ανύπαρκτοι, δεν είχαν γνώμη ή υποστήριξαν πολιτικές όπως η διάλυση του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν, η παράδοση Οτσαλάν στην Τουρκία, η ουδετεροποίηση των Ιμίων, η ακύρωση της εγκατάστασης ρωσικών αντιαεροπορικών στην Κύπρο και μύρια όσα άλλα.
Η ΑΟΖ έχει σημασία και πρέπει ασφαλώς να ανακηρυχθεί και να διεκδικηθεί κάποια στιγμή, αλλά δεν νομίζουμε ότι είναι ασφαλώς τώρα, τη στιγμή που δέχεται τρομερή επίθεση από τη συμμαχία Γερμανίας και αγορών, η ώρα για την Ελλάδα να ανοίξει όλο το πακέτο των διαφορών της με την Τουρκία. Επιπλέον, είναι τελείως παραπλανητική η παρουσίαση του ζητήματος ως, δήθεν, η ανακήρυξη ΑΟΖ να εξασφαλίζει τίτλους κυριότητας επί των υποκείμενων κοιτασμάτων ή να διευκολύνει τη διεκδίκησή τους. Τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με την ΑΟΖ ως προς υποθαλάσσια κοιτάσματα παρέχει στο παράκτιο κράτος και η υφαλοκρηπίδα, το ίδιο εύρος έχει και τα ίδια προβλήματα οριοθέτησης αντιμετωπίζει.
Φοβούμεθα ότι η αναπτυχθείσα «ΑΟΖολογία» είναι ένα όχι και τόσο αθώο κόλπο να περισπασθεί αλλού, και όχι στο κύριο μέτωπο, η προσοχή του ελληνικού λαού. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πολλοί δεν υποστηρίζουν καλόπιστα αυτή την ιδέα, συνήθως αγνοώντας τις ιδιαίτερες και ουσιώδεις νομικές και διεθνοπολιτικές λεπτομέρειες.
ʽΌλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία, γιατί η ελληνική κρίση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλες, πολύ ευρύτερες, γεωπολιτικές-στρατηγικές επιδιώξεις. Και γιατί επίσης ένα καθεστώς όπως το σημερινό ελληνικό καθεστώς, που αντιμετωπίζει ιστορικό αδιέξοδο, κινδυνεύει να βρει διέξοδο σε εξωτερικές περιπέτειες και τυχοδιωκτισμούς, κατά τα άπειρα κλασικά παραδείγματα, όπως του Ιωαννίδη και του Σαακασβίλι.
Για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, με την εξαίρεση του Τάσσου Παπαδόπουλου το 2004, οι ελληνικές ελίτ ακολούθησαν μια πολιτική αφόρητου ενδοτισμού, στα όρια της εθνικής προδοσίας, έναντι της Τουρκίας, γιατί αυτό τους είπαν να κάνουν αυτοί που τις ελέγχουν. Δεν τόχουν σε τίποτα να κάνουν τα ακριβώς ανάποδα, αν τους το πουν! Γιʼ αυτό και πάμε με τόση ταχύτητα από μια πολιτική δήθεν «προσέγγισης» με τη γείτονα, σε μια πολιτική τώρα δήθεν «αντιτουρκικής συμμαχίας» με το Ισραήλ. Αν το έθνος των Ελλήνων δεν αποκαταστήσει την «εγκεφαλική» του λειτουργία, δεν θα καταλήξουν οι Ελληνοκύπριοι «κοινότης προς αναζήτηση κηδεμόνα», όπως έλεγε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αλλά όλοι οι ʽΕλληνες περιπλανώμενη «φυλή στο έλεος κηδεμόνων».
Από το ʽΌχι στο Ναι
Η ελληνική άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της φέρουν ιστορική ευθύνη γιατί έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση και σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη θέση. Αυτό όμως όχι μόνο δεν μειώνει, αντίθετα αυξάνει τις ευθύνες όσων δυνάμεων θέλουν να αντιταχθούν στο μνημόνιο. Αν η υπερψήφιση αυτών των δυνάμεων είναι μονόδρομος για όποιον θέλει να αγωνιστεί για την Ελλάδα, δεν θα έχει τελικά κανένα θετικό αποτέλεσμα, αν αυτές οι δυνάμεις δεν πραγματοποιήσουν πολύ γρήγορα μια ποιοτική πρόοδο στη σοβαρότητά τους. Αν δεν το πράξουν θα επωμισθούν τις ίδιες ευθύνες με τα κόμματα του Μνημονίου.
Σήμερα, τα προγράμματα όλων των ελληνικών κομμάτων δεν αξίζουν ούτε το χαρτί που είναι τυπωμένα. Ουδείς έχει προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για το τι τον περιμένει, ούτε έχει σκεφτεί σε βάθος και σοβαρά τα προβλήματα της χώρας, εσωτερικά και διεθνή, ούτε έχει καταρτίσει σενάρια. Δεν είναι το απλούστερο πράγμα του κόσμου να σταματήσεις αύριο το πρωί τις πληρωμές στις τράπεζες. Κάποτε επίσης να μιλήσουμε με πρακτικούς όρους για τη διάρθρωση της ελληνικής «κλεπτοκρατίας», για τον τρόπο π.χ. απόδοσης δικαιοσύνης και ιατρικής φροντίδας και για πολλά άλλα.
Μερικοί κάνουν, πιθανώς ορθή, αν και σπανίως αναλυτική κριτική στη Χρυσή Αυγή για φασιστικές τάσεις, καλό θάταν όμως επίσης να μελετήσουν προσεκτικά και να διδαχθούν από τις μορφές δράσης αυτής της οργάνωσης, την πρακτική συνδρομή της σε αναξιοπαθούντες συμπολίτες. Την τελευταία διετία πήξαμε από αντιμνημονιακούς υποψήφιους βουλευτές, προβοκάτορες, σωτήρες και κοσμοδιορθωτές, επίδοξους αρχηγούς κάθε είδους.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί συνεχίζοντας τη δημαγωγία, την ανοητολογία, τις απάτες και τον καιροσκοπισμό. ʽΕνα μόνο όπλο έχει για να σωθεί, την αλήθεια και τη δύναμη του Λόγου, που γεννήθηκε σε αυτά τα μέρη και εδώ ακριβώς ξευτελίστηκε πλήρως. Χρειάζεται να ανακτήσουμε το νόημα των λέξεων.
ΜΕΡΟΣ Βʼ: Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ
Ειδικές αιτίες επίθεσης των αγορών στην Ελλάδα
Η Ελλάδα επελέγη ως πρώτο θύμα αυτού του πειράματος, όχι μόνο εξαιτίας των κακών οικονομικών της επιδόσεων αλλά και μιας σειράς άλλων λόγων, μεταξύ των οποίων:
- το σαθρό όλων των ελληνικών δομών, μιας χώρας που βασίστηκε στην παραοικονομία, τη διαπλοκή και τη διαφθορά και που έγινε, με την πάροδο του χρόνου, ένα απέραντο«εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουσφετιστάν». Δωροδοκούμενο, στη μεγάλη του πλειοψηφία, το πολιτικό και ανώτερο κρατικό προσωπικό της χώρας ούτε μπορούσε, ούτε ήθελε να αντιτάξει άμυνα όταν η χώρα έγινε αντικείμενο επίθεσης των αγορών
- ήταν πολύ ευκολότερο στην Ελλάδα να αποδοθεί η ευθύνη της κρίσης στην κακή διοίκηση και της διαφθορά της χώρας και όχι στη δραστηριότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που ουσιαστικά μετέφερε στα κράτη το χρέος που δημιούργησε το ίδιο, μετατρέποντας την κρίση των τραπεζών του 2008 σε κρίση δημόσιου χρέους των ευρωπαϊκών κρατών του 2010 και, ήδη, σε κρίση των ίδιων των κρατών και της ΕΕ
- ο ελληνικός χώρος (Ελλάδα και Κύπρος) έχει κρίσιμη γεωπολιτική σημασία, που τον έχουν καταστήσει από αιώνων αντικείμενο προσπάθειας ελέγχου τρίτων δυνάμεων όπως, κατά καιρούς, της Βρετανίας, των ΗΠΑ και των τραπεζών-Ισραήλ.ʼΗδη άλλωστε έγινε μια προσπάθεια ελέγχου του με το σχέδιο Ανάν, που προέβλεπε την κατάλυση του κυπριακού κράτους και τη δημιουργία ασταθούς μορφώματος, «μεταμοντέρνου προτεκτοράτου» ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ στη θέση του. Η δημιουργία αυτού του μορφώματος θα καθιστούσε και τη μητροπολιτική Ελλάδα όμηρο των ελεγχουσών την Κύπρο δυνάμεων. Η ουσιώδης λογική του σχεδίου Ανάν και των μνημονίων/δανειακών είναι ταυτόσημη, αποβλέπουν στην κατάλυση του κυπριακού στην πρώτη, του ελλαδικού κράτους στη δεύτερη περίπτωση. Η διαφορά έγκειται στις μεθόδους, το πρώτο επετύγχανε την επιδίωξη μέσω διεθνών νομικών, συνταγματικών και αμυντικών ρυθμίσεων, το δεύτερο μέσω οικονομικών όρων κυριαρχίας
- τέλος, έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία το τσάκισμα και η υποταγή του ελληνικού λαού, ιστορικά ενός από τους πιο «ατίθασους», «απείθαρχους» λαούς της Ευρώπης, που αποτελεί άλλωστε, παρά το μικρό μέγεθος της χώρας του, κρίσιμο συνδετικό - και«ιδεολογικά» - κρίκο ανάμεσα στους κόσμους της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ντισραέλι, έθεσε δημόσια ως επιδίωξη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όταν την κυβερνούσε, να κάνει τους ʽΕλληνες «μικρόψυχους, όπως τους λαούς του Ινδοστάν». Η Ελλάδα, ως τόπος γέννησης της πολιτικής και της Δημοκρατίας έχει τεράστια συμβολική σημασία ως χώρα
Η Βουλγαρία ως «προορισμός»
Όχι επίσημος, αλλά σχεδόν διακηρυγμένος ανεπίσημος σκοπός του προγράμματος είναι η «μετάβαση» της Ελλάδας στο επίπεδο αμοιβών της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Υποτίθεται ότι αυτό θα επιτρέψει στην Αθήνα αφενός να αποπληρώσει τα χρέη της, αφετέρου θα κάνει την ελληνική οικονομία επαρκώς ανταγωνιστική.
Γύρω από αυτή την επιδίωξη ενοποιείται, επί του παρόντος, η πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικής ελίτ, η γερμανική ελίτ και οι «αγορές». ʽΌμως αυτή είναι, πιθανώς, μια ανέφικτη επιδίωξη.
Πρώτον, δεν υπάρχουν σήμερα οι ιστορικές, διεθνείς και εσωτερικές πολιτικές, οικονομικές, ιδεολογικές συνθήκες που κατέστησαν δυνατή την αποδοχή της κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής του σοβιετικού μπλοκ, μετά την ανατροπή-αυτοκτονία των καθεστώτων του. Πολύ προτού η Ελλάδα γίνει «Βουλγαρία», οι πιθανότητες είναι πολύ μεγάλες να εκραγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να συρθεί κακήν κακώς έξω από την ευρωζώνη, να γνωρίσει άνευ προηγουμένου κατάρρευση του κράτους, της οικονομίας, των δημόσιων οικονομικών και του κοινωνικού ιστού. Θα αυξηθούν οι εντάσεις που ήδη δέχεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Ακόμα και μια μορφή ελληνοτουρκικής σύρραξης δεν πρέπει να αποκλείεται. Η Ελλάδα και η Κύπρος, ας μην το ξεχνάμε, είναι η τομή της περιοχής δράσης του «χρηματιστικού αναθεωρητισμού» (Ευρώπη) και του «γεωπολιτικού αναθεωρητισμού» (Μέση Ανατολή).
Δεύτερο, το πρόβλημα της ελληνικής ανταγωνιστικότητας έχει να κάνει με την εσωτερική κρίση δομών, προϊόν ενός «κλεπτοκρατικού» οικονομικού συστήματος και προϋποθέτει, για την αντιμετώπισή του, πολύ βαθύτερες και τελείως διαφορετικές τομές από αυτές που θέλει να κάνει η τρόικα, τομές που θα έπρεπε να πλήξουν ακριβώς τα κοινωνικά στρώματα στα οποία στηρίζεται για την πολιτική της. Κατά τα άλλα, το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχει να κάνει με τη νομισματική πολιτική του ευρώ, την «υπερφιλελευθεροποίηση» του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος και την χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού, προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν σε ελληνικό επίπεδο. Ούτε μπορεί το επίπεδο ατομικών και κοινωνικών μισθών να γίνει ποτέ επαρκώς ανταγωνιστικό χωρών όπως οι γειτονικές, η Κίνα, το Μπαγκλαντές ή η Αφρική.
Τρίτο, ακόμα και αν πετύχει το πρόγραμμα τι θα μας αφήσει; Μια Βουλγαρία ή Ρουμανία με ένα κολοσσιαίο, μη βιώσιμο χρέος.
Να σημειώσουμε ότι το πρόγραμμα οδηγεί ήδη σε μαζική μετανάστευση των πιο αναγκαίων, ικανών και εκπαιδευμένων Ελλήνων στο εξωτερικό, πλήττοντας άμεσα ένα βασικό παράγοντα ανταγωνιστικότητας, ενώ η υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων μεταναστών, προερχόμενων μάλιστα όλο και περισσότερο από περιοχές πολιτιστικά και ιστορικά απολύτως ξένες προς την Ελλάδα, συνιστά άμεση απειλή για ένα ελληνικό δημοκρατικό κράτος, αφού είναι περίπου αδύνατη, σε πρακτικούς όρους, η όποια ενσωμάτωσή τους σε ένα παραπαίον άλλωστε εθνικό σχέδιο και πολύ δύσκολη,και όχι χωρίς συνέπειες για την ηθική ακεραιότητα του ελληνικού λαού και την ακτινοβολία της χώρας του, η μαζική τους εκδίωξη. Οι κοινωνικές και πολεοδομικές δομές της χώρας δεν είναι σε θέση να αντέξουν ούτε τους ιθαγενείς κατοίκους ή τους παλαιότερους μετανάστες, πόσο μάλλον νέους και ακόμα πιο «άσχετους»με το περιβάλλον της χώρας. Η παρουσία τόσων εξαθλιωμένων ξένων μπορεί να χρησιμοποιηθεί άνετα για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος άγριας, και φυλετικής σύγκρουσης στο εσωτερικό της χώρας.
Η καταστροφή ως πιθανό αποτέλεσμα
Για τους λόγους αυτούς εκτιμάμε ως πιθανότερο αποτέλεσμα της ακώλυτης εφαρμογής αυτού του προγράμματος, όχι τη «βουλγαροποίηση» της Ελλάδας, αλλά την καταστροφή της. Πολύ περισσότερο, αν αυτή η καταστροφή είναι δυνατό να εξυπηρετήσει ευρύτερες πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές σκοπιμότητες.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε στο σημείο αυτό ότι, αν η τρόικα, δηλαδή οι δυνάμεις πίσω της που ορίσαμε στην αρχή του άρθρου, είναι ενωμένες πίσω από το Μνημόνιο, δεν συμπίπτουν αναγκαστικά ως προς τις στρατηγικές τους επιδιώξεις. Για την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα της παγκόσμιας «Αριστοκρατίας του Χρήματος» και ορισμένους κύκλους του αμερικανικού κατεστημένου η καταστροφή του ευρώ, που θα σημάνει πρακτικά και καταστροφή της ΕΕ, αν όχι ως οργανισμού, τουλάχιστο ως πολιτικού σχεδίου, συνιστά πιθανώς καλυμμένη επιδίωξη. Προκειμένου να προχωρήσει η ραγδαία επιστροφή της Ευρώπης σε κοινωνικό και πολιτικό μεσαίωνα (αλλά και να εξασφαλισθεί η μελλοντική χρηματοδότηση της οικονομίας των ΗΠΑ).
Εδώ, η «Αυτοκρατορία του Χρήματος», που μοιάζει να διαθέτει (μη ανακοινώσιμο) σχέδιο για όλο τον πλανήτη και για την αντιδημοκρατική διαχείριση της στενότητας πόρων, με την αύξηση των ανισοτήτων και την επιβολή μιας παγκόσμιας, ανοιχτής ή συγκαλυμμένης δικτατορίας, υπερτερεί έναντι διαφόρων τακτικών συμμάχων της που έχουν περιορισμένα, εθνικά ή περιφερειακά σχέδια. Ο γερμανικός εθνικισμός π.χ. πάντα διακρινόταν για μια πολύ επαρχιακή αντίληψη, που μπορεί να τον οδηγήσει να εκτιμήσει ότι μπορεί να απαλλαγεί του «ελληνικού προβλήματος» με την εκδίωξη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Ελλάδας από το ευρώ. Στην πραγματικότητα βέβαια, μια τέτοια κίνηση θα διευκολύνει την τελική διάλυση της Ευρώπης, αλλά σημασία δεν έχει τι εκτιμάμε εμείς, αλλά τι νομίζουν στο Βερολίνο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος Μαίου 2012
