Τον Νοέμβριο του 2009 ο συντηρητικός χώρος αποτόλμησε τη σημαντικότερη κοινωνική επανάσταση της μεταπολιτευτικής περιόδου: Απέρριψε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας τις "Φαμίλιες" στο πρόσωπο της κας Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη.
Ήδη δε, ετέθη σε ενεργοποίηση η αρχή της "Κοινωνικής Αλληλουχίας", και επακολούθησε με χρονοκαθυστέρηση, τον Νοέμβριο του 2011, η κοινωνική απόρριψη στον ίδιο κάλαθο αχρήστων του Γ.Α. Παπανδρέου του Γ΄, αφού η χώρα, στο μεταξύ, κατέβαλε βαρύτατο τίμημα, την "Εθνική Καταστροφή των Μνημονίων", τη συμπράξει του γόνου της τρίτης "Φαμίλιας", εκείνης των Ιεροανδρέου (=Παπανδρέου)!
Ο νέος ηγέτης του συντηρητικού Χώρου, ο φέρελπις Αντώνης Σαμαράς, δεν κατόρθωσε όχι μόνο να κατανοήσει το μέγεθος του τεκτονικού κοινωνικού σεισμού που επισυνέβη στα έγκατα της συντηρητικής παράταξης, αλλά επιδόθηκε σε πολιτικά παίγνια -οβιδιακές μεταμορφώσεις- σε
σημείο ώστε νε εκποιήσει, έναντι πινακίου φακής, το μέγα αυτό Κοινωνικό Συμβάν -την υπερορία των "Φαμελιών" από τη συντηρητική παράταξη- και να συμβάλλει στη νεκροφάνειά τους.
Διάσταση Βάσης-Ηγεσίας
Η τακτική του κ. Σαμαρά, άνοιξε ανεπούλωτο χάσμα, μεταξύ της κοινωνικής βάσης της συντηρητικής παράταξης και της ηγεσίας της, ώστε η τελευταία να αναζητεί εναγωνίως νέα πολιτική βάση, εντός των ιδεολογικών ορίων της, για την πολιτική της έκφραση.
Παραλλήλως, η νέα ηγεσία της συντηρητικής παράταξης -ίσως εστερημένη σαφούς γνώσης της πολιτικής ιστορίας της Παράταξης-, δεν έλαβε υπόψη της ότι ο συντηρητικός χώρος την τελευταία εξηκονταετία πλειστάκις αποτόλμησε την απεξάρτηση από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των "Τζακιών" και των "Φαμελιών" -υποστηρικτών και εκφραστών εξωχώριων συμφερόντων- αλλά πάντοτε προσέκρουε, το μεν στο "Πλέγμα των Ανακτόρων", το δε στο αντίστοιχο της ξένης προστασίας μέχρι τις απαρχές της Μεταπολίτευσης. Οι "Φαμίλιες", πρόβαλαν ισχυρές αντιστάσεις είτε υπό την προστασία των Ανακτόρων, είτε καλυπτόμενες υπό τη σκέπη της Ξενοκρατίας.
Η έναρξη της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, το Φθινόπωρο του 1974, ναι μεν απεγκλώβισε τον αρχηγέτη του συντηρητικού χώρου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο, από ένα σημαντικό τμήμα των "Φαμελιών", αλλά ο κακοήθης όγκος του πλέγματος αυτού δεν εκκαθαρίσθη πλήρως και κύτταρά του εναπόμειναν στον οργανισμό του.
Ταυτοχρόνως, άρχισε να θάλλει και στο χώρο της "Αλλαγής" το ζιζάνιο των "υπο-Φαμελιών" σοσιαλιστικής κοπής, είτε ως κληραποδοχή από τον εν αποσυνθέσει Κεντρώο χώρο, είτε ως… αυτοφυές του "σοσιαλιστικού θερμοκηπίου"!
Η ενδημική στο πολιτικό σύστημα, ασθένεια του Νεποτισμού, διαπήδησε στο σύνολο του κοινωνικού συστήματος της χώρας (Παιδεία, Δημόσια Διοίκηση, Συνδικαλισμός, ΜΜΕ, Δικαστικό Σώμα κλπ.) σε σημείο ώστε κάθε έννοια αξιοκρατίας να εξοστρακισθεί από το ελλαδικό γεωγραφικό στίγμα..
Το συντεχνιακό Κράτος
Επακόλουθο της συντεχνιακής αυτής διαμόρφωσης του Κράτους και το επιφαινόμενο των ανεπάγγελτων επαγγελματιών πολιτικών. Συνάρτηση όλων αυτών η γιγάντωση της διαπλοκής και η εφόρμηση των πάντων στη λεηλασία του δημόσιου χρήματος.
Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είτε κηρύχθηκε εν διωγμώ, είτε μεταλλάχθηκε στο φαινόμενο των "Εθνικών Εργολάβων" και "Εθνικών Προμηθευτών", είτε άνοιξε τη θύρα της εξαγοράς συνειδήσεων και της διαφθοράς της δημόσιας ζωής από τις ξένες εταιρείες εξοπλισμών. Το "φαινόμενο Άκη Τσοχατζόπουλου", αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, το επιφαινόμενο της γενικής σήψης της "Άρχουσας Ελίτ".
Ο εκφυλισμός του Πολιτεύματος
Τα κόμματα, με εξαίρεση το αριστερό κοινοβουλευτικό τόξο, τη Μεταπολιτευτική περίοδο, από βασικό κύτταρο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και διαμορφωτή της πολιτικής δυναμικής, μετατρέπονται σε ένα ολοκληρωτικό πλέγμα ελέγχου της δημόσιας ζωής και προαγωγό εκφυλιστικών φαινομένων με την ανάπτυξη στο έπακρο των πελατειακών σχέσεων, πάσης μορφής, με τον ψηφοφόρο, σε σημείο Διαπλοκή και Αναξιοκρατία να βαδίζουν παράλληλα και να πνίγουν στον ασφυκτικό κλοιό τους κάθε υγιές κύτταρο της Κοινωνίας.
Η ίδια η πολιτική λειτουργία γνωρίζει τον εξ ασφυξίας θάνατο από τον κομματισμό, δεδομένου ότι οι οργανισμοί αυτοί μεταβολίζονται σε μηχανισμούς διαμεσολάβησης και νομής της εξουσίας. Από παραγωγοί ιδεών και πολιτικής μεταλλάσσονται σε ιεροφάντες του ρουσφετιού και προαγωγοί της Αναξιοκρατίας.
Ο βουλευτής από εκπρόσωπος, κατά το Σύνταγμα της χώρας, του Έθνους, υπό τη σκιά του Αρχηγού-Κίρκη, μεταλλάσσεται σε άβουλο όργανο του Αρχηγού. Επιτελεί το ρόλο του χειροκροτητή της "πανσοφίας" του Αρχηγού. Και αυτό σε βάρος του λαού και του έθνους.
Η κομματική πυραμίδα διακτινίζεται στους γόνους-κλώνους των "Φαμελιών". Κάθε ανεξάρτητη φωνή στραγγαλίζεται με τη συγχορδία των ΜΜΕ, των οποίων οι διαπλεκόμενες σχέσεις με τις "Φαμίλιες" είναι κοινό μυστικό "τοις παροικούσιν την Ιερουσαλήμ".
Τα ΜΜΕ, ως απόρροια αυτών των σχέσεων, διαμορφώνουν τη δημόσια εικόνα του Πολιτικού. Και ουχί βεβαίως, την ευνοϊκότερη για τον "αιρετικό" και "τοις ρήμασι μη κείνων πειθόμενον". Ο τελευταίος είναι ο αποσυνάγωγος των ΜΜΕ της διαπλοκής και κατ΄ επέκταση των "Φαμελιών".
Τέλος, και το κυριότερο, η Νομοθετική Εξουσία, δεν είναι πλέον ανεξάρτητη, αλλά υποτελής στην Εκτελεστική, την οποία νέμονται είτε απευθείας οι "Φαμίλιες", είτε τα εκτελεστικά τυφλά όργανα των "Φαμελιών". Η 17η Ιουνίου 2012, είναι ίσως, η τελευταία ευκαιρία, ο κυρίαρχος Ελληνικός Λαός με την ψήφο-κραυγή, "Εκάς οι βέβηλοι" ν΄ απορρίψει στο δοχείο απορριμμάτων της Ιστορίας τις νεκρααναστημένες "Φαμίλιες"…
