Tου Σταυρου Λυγερου.
Ο πρωθυπουργός συνηθίζει να δηλώνει ότι ο εχθρός της Ελλάδας είναι το «λόμπι της δραχμής». Ο όρος «λόμπι» παραπέμπει ευθέως όχι σε πολιτική άποψη, αλλά σε συμφέροντα. Ποια συμφέροντα, όμως, μπορεί να εννοεί; Είναι κοινό μυστικό ότι οι Ελληνες πλούσιοι έχουν βγάλει τα κεφάλαιά τους έξω. Κάποιοι από αυτούς ονειρεύονται να τα επαναφέρουν ως υπερτιμημένο συνάλλαγμα σε σχέση με την υποτιμημένη νέα δραχμή. Τα πολλά και μεγάλα ονόματα της ελίτ του χρήματος, όμως, έχουν εξ αρχής φανατικά ταχθεί υπέρ του Μνημονίου. Επίσης, στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά, παρότι ορισμένοι δεν τον συμπαθούν προσωπικά.
Το ενδεχόμενο οι πλούσιοι να θεωρούν ότι το Μνημόνιο είναι ο συντομότερος δρόμος προς τη δραχμή δεν φαίνεται να ισχύει. Αυτού του είδους η πολιτικοοικονομική προσέγγιση μάλλον δεν βρίσκει απήχηση σ’ αυτούς τους κύκλους, οι οποίοι κατά κανόνα λειτουργούν μεταπρατικά στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο.
Μήπως λέγοντας «λόμπι της δραχμής» ο πρωθυπουργός εννοεί όσους διάσπαρτους μεσοαστούς έτρεξαν φοβισμένοι να βγάλουν τις αποταμιεύσεις τους έξω για να τις διασφαλίσουν; Τέτοιοι υπάρχουν χιλιάδες και ίσως κάποιοι απ’ αυτούς να εύχονται την έξοδο από την Ευρωζώνη. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν συγκροτούν λόμπι.
Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι μείζον ηθικό ζήτημα δεν εγείρεται για όσους έβγαλαν από φόβο τις φορολογημένες αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό. Εγείρεται για όσους έβγαλαν τα χρήματά τους έξω και την ίδια ώρα διαβεβαίωναν το «πόπολο» ότι η ασκούμενη οικονομική πολιτική εγγυάται την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Προφανώς, η καταγγελία του πρωθυπουργού για το «λόμπι της δραχμής» αφορά την αντιπολίτευση που αντιτίθεται στο Μνημόνιο. Είναι βαθύτατα επικίνδυνο για τη δημοκρατία μας, όμως, να χαρακτηρίζονται εχθροί της Ελλάδας οι πολιτικές δυνάμεις (π.χ. το ΚΚΕ), που εδώ και χρόνια διαφωνούν με την ένταξη στην Ευρωζώνη.
Οταν, μάλιστα, σαν «λόμπι της δραχμής» καταγγέλλονται εμμέσως πλην σαφώς και κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, που η επίσημη θέση τους είναι υπέρ του ευρώ, τότε έχουμε ιδεολογικοπολιτικό κυνήγι μαγισσών. Το γεγονός ότι ορισμένα στελέχη στην Κουμουνδούρου πιστεύουν ότι μόνο με τη δραχμή θα υπερβούμε την κρίση δεν αλλάζει τα πράγματα. Στα κόμματα υπάρχουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Προφανώς, ο Σαμαράς δεν είναι ούτε αντιδημοκράτης, ούτε επιδιώκει κυνήγι μαγισσών. Εκτόξευσε μία «πιασάρικη» βαρύγδουπη καταγγελία, που στην πραγματικότητα είναι μία μικροπολιτική προπαγανδιστική κορώνα. Σε τόσο δύσκολους και εύφλεκτους καιρούς, όμως, τέτοια ολισθήματα πρέπει να αποφεύγονται.
Αυτό ισχύει για τον πρωθυπουργό αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που απάντησε καταγγέλλοντας τον κυβερνητικό συνασπισμό σαν «λόμπι της χρεοκοπίας». Μπορεί η κυβέρνηση να θεωρεί ότι οι θέσεις της αντιπολίτευσης βλάπτουν το εθνικό συμφέρον και αντιστρόφως. Αλλο, όμως, η αναγκαία κριτική και άλλο να χαρακτηρίζεται κάποιο κόμμα «εχθρός» της Ελλάδας. Η προέκταση αυτής της λογικής οδηγεί στην κατάλυση της δημοκρατίας. Βαφτίζοντας «εχθρό της Ελλάδας» τον πολιτικό αντίπαλό της, η εκάστοτε κυβέρνηση θα μπορούσε μέχρι και να τον θέσει εκτός νόμου!
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
