Πρώτος και καλύτερος ο Γιώργος Παπανδρέου. Οδήγησε στη μέγγενη της τρόικας, υιοθέτησε στα τυφλά το Μνημόνιο και η πολιτική του έφερε εδώ τα πράγματα -αυτό το ομολογούν και στο κόμμα του. Δεν ήταν αυτός που διαβεβαίωνε ότι το 2012 χάρη στο Μνημόνιο η Ελλάδα θα βγει ξανά στις αγορές; Κατάφερε να ακυρώσει τη χώρα απέναντι στη διεθνή κοινότητα και τελικά αναγκάστηκε να ακυρώσει και τον εαυτό του και ως πρωθυπουργός και ως πρόεδρος το κόμματός του. Αν μάλιστα λέει την αλήθεια, σε ένα μήνα δεν θα έχει κανένα αξίωμα και δεν θα εκπροσωπεί κανέναν. Με ποια εξουσιοδότηση πήρε μέρος σε μια τόσο κρίσιμη διαδικασία; Πώς είναι δυνατόν αυτός που
δημιούργησε το αδιέξοδο να εμφανίζεται ως δυνάμενος να το άρει; Και αν η ισχυρή λαϊκή εντολή του 2009 κάλυψε τις προφανείς αδυναμίες του, τώρα που αυτή η εντολή εξέπνευσε σε ότι τον αφορά, πώς γίνεται να θεωρείται αξιόπιστος διαπραγματευτής και παράγων διαμόρφωσης των πραγμάτων; Δεν θα ήταν προτιμότερο να αυτόεξαιρεθεί ως απερχόμενος;
Δεύτερος και χειρότερος ο Αντώνης Σαμαράς. Εδώ ο θεατρινισμός και ο λαϊκισμός πιάνουν ταβάνι. Πώς είναι δυνατόν να έχεις απορρίψει το πρώτο Μνημόνιο και υιοθετείς το δεύτερο που είναι χειρότερο; Που πήγαν τα «Ζάππεια» και οι άλλες μεγαλόπνοες πολιτικές με τις όποιες θα αναστρεφόταν η καταστροφική πορεία της οικονομίας; Πως γίνεται να παριστάνεις τον σκληρό στον κακό και να υπογράφεις το χειρότερο; Και τι νόημα έχει να προσποιείσαι τον ήρωα μιας διαπραγμάτευσης που ποτέ δεν έγινε; Ποια ηθική δικαιολογεί να καμώνεσαι ότι έσωσες τάχα αυτά τα οποία εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι δεν σώθηκαν; Και με ποια λογική λες ότι θα κυβερνήσεις αύριο με το δικό σου πρόγραμμα, όταν έχει ήδη δεσμευτεί σε ένα εντελώς διαφορετικό; Πώς γίνεται να μετέχεις σε μια διαβούλευση με μια ατζέντα ,όταν λες ότι έχεις μια άλλη;
Τρίτος και ακόμη χειρότερος ο Γ. Καρατζαφέρης. Εδώ δεν χρειάζονται σχόλια. Αφού φτάσαμε να αναθέσουμε τη διακυβέρνηση στον ίδιο και στο κόμμα του τα υπόλοιπα περιττεύουν.
Τέταρτος και τραγικός ο Λουκάς Παπαδήμος. Ένας πρωθυπουργός χωρίς πολιτική εμπειρία, ανέλαβε να κάνει τους πιο περίπλοκους πολιτικούς χειρισμούς. Με μια κυβέρνηση που του διόρισαν άλλοι. Και χωρίς κανένα περιθώριο να αποφασίζει χωρίς να τους ρωτάει. Ίσως και χωρίς συναίσθηση ότι τον έχρισαν Πρωθυπουργό για να υπογράψει τα χειρότερα και να μπορούν αυτοί στη συνέχεια να κάνουν τους ανήξερους. Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι: πώς υπογράφει τόσο βαριές δεσμεύσεις χωρίς λαϊκή εντολή;
Συμπέρασμα: Πέραν των άλλων χαρακτηριστικών καταστροφής, αυτή η συμφωνία με την τρόικα έχει και πρόβλημα ουσιώδους νομιμοποίησης. Και από αυτή την άποψη την Κυριακή έρχεται η ώρα των βουλευτών- ιδίως του ΠΑΣΟΚ. Θα οδηγηθούν για μια ακόμη φορά ως πρόβατα επί σφαγή; Θα γίνουν βουβοί μάρτυρες μιας τραγωδίας την οποία οι ίδιοι θα έχουν επικυρώσει με τη συγκατάθεσή τους; Θα ψηφίσουν αυτή τη φορά κάτι που δεν επιδέχεται αμφιβολιών για το περιεχόμενό του; Θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τη θέση τους απέναντι στους πολίτες ενώ ήδη δεν έχουν μούτρα να βγουν στο δρόμο; Το είδος των απαντήσεων που θα δώσουν θα κρίνει αν μπορούν να συμπεριφερθούν ως εκπρόσωποι όσων τους έστειλαν στη Βουλή. Και είναι η τελευταία τους ευκαιρία να λυτρωθούν.
Αλλά προσοχή: Αυτή η λύτρωση δεν ισούται με καταψήφιση του Μνημονίου. Αυτό θα ήταν εξίσου τυχοδιωκτικό με την υπερψήφισή του. Η ευκαιρία που έχουν οι βουλευτές είναι να ζητήσουν οι ίδιοι την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, πριν ψηφίσουν. Πρώτα να γίνουν εκλογές και μετά να κριθεί το δεύτερο Μνημόνιο. Ώστε ο καθένας στη χώρα να αναλάβει τις ευθύνες του.
