Μιλάμε για διαφαινόμενη αλλαγή στάσης της Άγκυρας απέναντι σ’ αυτό το τεράστιας σημασίας ζήτημα, γιατί η αποδοχή από πλευράς των αρχών αυτών των εκδηλώσεων -τη στιγμή που μέχρι πριν λίγα χρόνια οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα της Γενοκτονίας ενεργοποιούσε τους εισαγγελείς, που έστελναν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τους «παραβάτες»- θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ντε φάκτο αναγνώρισή της!
Όσον αφορά τον ιδιαίτερο και μάλιστα διπλό συμβολισμό που έχει η εκδήλωση στο Ντιγιαρμπακίρ, να υπογραμμίσουμε ότι οι Κούρδοι, που έχουν αποδεχτεί ότι κάποιες κουρδικές φατρίες συμμετείχαν σε εγκλήματα εναντίον των Ασσυρίων και των Αρμενίων, γίνονται πρωτοπόροι σ’ αυτόν τον αγώνα, σε μια στιγμή που «παγώνει» ο ένοπλος αγώνας τους, στα πλαίσια της συμφωνίας που φέρεται να έχει επιτευχθεί μεταξύ Ερντογάν-Οτζαλάν, για πολιτική επίλυση του Κουρδικού.
Ο ίδιος ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, που έχει μπει στον κατάλογο που δημοσίευσε το περιοδικό ΤΙΜΕ με τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του πλανήτη για το 2013, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για πιθανή βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης σε περίπτωση επιτυχίας του εγχειρήματος, έχει δηλώσει πρόσφατα, ότι όπως ο αγώνας που έδωσε τα τελευταία 40 χρόνια δεν αφορούσε μόνο τους Κούρδους, έτσι και η ειρήνη που επιδιώκει να πετύχει με την κατάπαυση του πυρός, την απόσυρση των ανταρτών από τα εδάφη της τουρκικής επικράτειας και την αναθεώρηση του τουρκικού συντάγματος, αφορά όλους τους λαούς που υπέφεραν από τις πολιτικές του τουρκικού κράτους, όπως είναι οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, οι Λαζοί, οι Τσερκέζοι, οι Άραβες, οι Γεζιντί, οι Αλεβίτες και άλλοι!
Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ίσως η κυριότερη αιτία που υποχρέωσε τον Ερντογάν και τον Οτζαλάν να αλλάξουν στάση και να ακολουθήσουν το δρόμο των διαπραγματεύσεων για την επίτευξη κοινά αποδεκτής λύσης, είναι το γεγονός ότι η πολιτική της υπερδύναμης έχει δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες που κατέστησαν επιβεβλημένη την αλλαγή της στάσης τους, και εννοούμε το θέμα της εκμετάλλευσης, ασφαλούς μεταφοράς και διοχέτευσης των υδρογονανθράκων του Κιρκούκ αλλά και της σπαρασσόμενης Συρίας στις διεθνείς αγορές, μέσω αγωγών που -προς το παρόν- διέρχονται από την Τουρκία.
Όμως, εκτός από το ζήτημα της εκμετάλλευσης και της μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, που κι αυτά έχουν σοβαρό ελληνικό ενδιαφέρον, αυτό που πρέπει να απασχολήσει τα ελληνικά πολιτικά και στρατηγικά μυαλά (sic) είναι το τι στην πραγματικότητα συνιστά η αλλαγή στάσης της μιας και της άλλης πλευράς για μια σειρά από ζητήματα, πέραν του κυρίαρχου, που είναι το Κουρδικό! Εκτός από τη συμμετοχή των Κούρδων και των στελεχών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος στις εκδηλώσεις για την αναγνώριση της Γενοκτονίας μέσα στην Τουρκία, τις οποίες, επαναλαμβάνουμε, δεν έσπευσε να απαγορεύσει το τουρκικό κράτος, θα έχει τεράστια σημασία να δούμε σε ποιο βαθμό θα καταφέρουν οι Κούρδοι να κερδίσουν τη συμπάθεια και τη συστράτευση στον αγώνα για την απόκτηση και προάσπιση δικαιωμάτων των λοιπών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων, κυρίως εκείνων που μέχρι τώρα όχι μόνο δεν ενδιαφέρονταν για τα δικαιώματά τους, αλλά αποτέλεσαν τη «δύναμη κρούσης» του τουρκικού κράτους εναντίον Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Αλεβιτών, Γεζιντί, και τις τελευταίες δεκαετίες εναντίον των Κούρδων!
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω εξελίξεων, είναι περισσότερο από προφανές ότι από τη μια πλευρά το κεμαλικό κράτος καταρρέει και από την άλλη η μέχρι χθες τρομοκρατική οργάνωση του ΡΚΚ γίνεται ένα νόμιμο κίνημα εκδημοκρατισμού της Τουρκίας και απελευθέρωσης των Κούρδων, και ο καιρός θα δείξει αν καταφέρει να εγκολπώσει και τις άλλες εθνικές, εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, ασχέτως αν αυτές μέχρι χθες ήταν καταπιέζων ή καταπιεζόμενος, θύτης ή θύμα. Προς στιγμήν, το κίνημα αυτό είναι κοντά στον αγώνα των Αρμενίων για δικαίωση. Αν υπάρχουν κάποιοι στην Ελλάδα που έχουν συγκρατήσει ότι στις εξαγγελίες των Κούρδων για δικαίωση και συστράτευση στον κοινό αγώνα δεν συμπεριλαμβάνονται οι Έλληνες, ας αναζητήσουν την απάντηση στο εγγύς παρελθόν των ελληνικών κυβερνήσεων, και εκείνης του Σημίτη, που παρέδωσε τον Άπο στους Τούρκους, και των επομένων, που δεν βρήκαν το θάρρος να ζητήσουν μια συγνώμη στον Κούρδο ηγέτη και στον κουρδικό λαό!
ΠΗΓΗ: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
