Σε μια προσεκτικά σχεδιασμένη και απόλυτα συντονισμένη επικοινωνιακή εκστρατεία, η Γαλλία είχε ήδη προαποφασίσει το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του 2012. Ο χαμένος θα ήταν ο Nicolas Sarkozy, και νικητής ο Dominique Strauss-Kahn, που δεν είχε καν υποβάλλει ακόμη την υποψηφιότητα του.
Γνωστός με τα αρχικά του, όπως ακριβώς και ο διεθνής οργανισμός τον οποίο διευθύνει, ο DSK ήταν η ξεκάθαρη επιλογή των οικονομικών δυνάμεων που κρίνουν το θρόνο, οι οποίες τον «πλάσαραν» ως τον πιο κατάλληλο υποψήφιο.
Αν και αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, ο DSK δεν έχει πλέον ελπίδες για τη γαλλική προεδρία. Το δε σοσιαλιστικό κόμμα έχει μείνει άφωνο, ανήμπορο να κατανοήσει πως ο Νο1 υποψήφιός του, αυτοπυροβολήθηκε, πριν καν μπει στη κούρσα. Οι δε συνωμοσιολόγοι έχουν «ξεσαλώσει». Μήπως όλο αυτό το σκάνδαλο ήταν κόλπο του Sarkozy;
Κάποιοι όμως θεωρούν, πως οι περιπέτειες του DSK θα ωφελήσουν κυρίως την αριστερά. Όπως λένε, ο Strauss-Kahn ήταν ψευδεπίγραφος αριστερός, και τίποτα περισσότερο από μια μόδα.
Λίγο διάστημα πριν σκάσει το σκάνδαλο με τη καμαριέρα, ο DSK δέχονταν πυρά επειδή κυκλοφορούσε με Πόρσε, που όλως περιέργως ανήκε στον επικοινωνιολόγο του. Αυτό θύμισε σε πολλούς πως ο σοσιαλιστής πολιτικός κάθε άλλο παρά άνθρωπος του λαού είναι. Η πολυτελής ζωή του ήταν γνωστή σε όλους. Το ίδιο και η δίψα του για πλούτο και ισχύ. Η φήμη του ως γυναικά αποτελούσε κοινό μυστικό. Κάποιο μάλιστα από τα πολλά θύματά του, τον χαρακτήρισε ως … «ερεθισμένο χιμπαντζή».
Το πραγματικό όμως σκάνδαλο για το κόμμα των σοσιαλιστών είναι αυτό που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει. Ότι δηλαδή είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε ένα οπαδό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τον πρόεδρο του ΔΝΤ. Όπως και να καταλήξει η δίκη του στη Νέα Υόρκη, η φούσκα του DSK σηματοδοτεί την ανυποληψία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το σεξ.
Πριν από 30 χρόνια, ο πονηρός François Mitterrand οδήγησε τους σοσιαλιστές στο θρίαμβο, συνεργαζόμενος με το Κομμουνιστικό Κόμμα, έτσι ώστε να το ξεγελάσει. Η εποχή Mitterrand χαρακτηρίστηκε από θύελλα μεταρρυθμίσεων, κρατικοποιήσεων, μείωσης του ορίου ηλικίας της συνταξιοδότησης, κατάργηση της θανατικής ποινής, κλπ. ενώ λίγα χρόνια μετά οι σοσιαλιστές παράτησαν τις αριστερές οικονομικές πολιτικές και αγκάλιασαν την ελεύθερη αγορά στα πλαίσια της ΕΕ. Ο Mitterrand, στη πραγματικότητα έθαψε για πάντα τον σοσιαλισμό αλλά και τη σοσιαλδημοκρατία, παρά το ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα συνέχισε να αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερό». Η «αριστεροσύνη» αυτή δεν είχε καμιά σχέση με οικονομικές πολιτικές υπέρ της εργατικής τάξης, αλλά είχε να κάνει κυρίως με ζητήματα ηθικής, τον αντιρατσισμό, και μια ολόκληρη σειρά από καλές, πλην όμως, θολές προθέσεις.
Οι σοσιαλιστές δεν ήταν πια σοσιαλιστές, αλλά δεν ήταν και κάτι άλλο. Μάλιστα, με τον Dominique Strauss-Kahn, η πλήρης απουσία του σοσιαλισμού οδήγησε στην ανερυθρίαστη προβολή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Μόλις ανέλαβε υπουργός Οικονομικών και Βιομηχανίας το 1997, ο DSK προχώρησε στη πλήρη ανατροπή της πρώιμης πολιτικής του Mitterrand, εφαρμόζοντας καταιγισμό ιδιωτικοποιήσεων σε όλους τους κρίσιμους τομείς της γαλλικής βιομηχανίας, σύμφωνα με τις επιθυμίες του διεθνούς κεφαλαίου.
Αυτό βέβαια ήταν αναμενόμενο από τον αντιπρόεδρο του Cercle de l’Industrie, στον οποίο είχε ενταχθεί από το 1994, κατόπιν πρόσκλησης του αφεντικού της Renault, Raymond Lévy. Μέσα σε αυτό το χαριτωμένο κλαμπ, που είναι αφοσιωμένο στην υποστήριξη των συμφερόντων των βιομηχάνων, ο DSK άρχισε να κάνει παρέα με τους κορυφαίους κεφαλαιοκράτες της χώρας, την ίδια δηλαδή παρέα που τόσο ευχαριστεί και τον Nicolas Sarkozy. Και δεν είναι ψέμα το να πούμε ότι ο Sarkozy είναι αυτός που επέλεξε τον DSK ως αρχηγό του ΔΝΤ, όχι μόνο επειδή όπως λένε ήθελε να τον ξεφορτωθεί, αλλά επειδή έχουν κοινές απόψεις όσον αφορά στα διεθνή οικονομικά ζητήματα.
Με σταθερότητα εδώ και χρόνια, ο DSK αντιτίθεται στη τελευταία φιλεργατική σοσιαλιστική μεταρρύθμιση, τη μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας σε 36. Έχοντας εξειδικευτεί στους «ανθρώπινους πόρους», ο DSK επιδιώκει περισσότερες ώρες εργασίας, και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, αφού όπως λέει «σήμερα ζούμε μέχρι τα εκατό».
Όταν έσκασε η περίπτωση με τη Πόρσε, αποδείχθηκε πασιφανώς και ο εκφυλισμός της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Το γεγονός ότι ο σοσιαλιστής DSK ήταν ένας πρόθυμος υπέρμαχος του διεθνούς κεφαλαίου δεν ενόχλησε. Αυτό που ενόχλησε είναι ότι το έδειχνε! Έτσι χρειάζονταν κάτι που να πείσει το λαό ότι ήταν δικός τους. Κι αυτό δεν άργησε.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας έχει πολλούς ψηφοφόρους μέσα στις τάξεις των μεταναστών, κάτι που έχει επηρεαστεί από τη διαμάχη Ισραήλ- Παλαιστινίων. Όλοι οι κύριοι πολιτικοί της χώρας είναι φιλοϊσραηλινοί, όμως ο DSK το παράκανε γράφοντας διθυράμβους υπέρ των Εβραίων. Γι αυτό και εξελέγη δήμαρχος του παριζιάνικου προαστίου Sarcelles , που έχει μια μεγάλη εβραϊκή κοινότητα, με μεγάλη ευκολία. Είναι όμως πολύ ασυνήθιστο για έναν υποψήφιο πρόεδρο μιας χώρας, να δηλώνει υπέρμαχος των συμφερόντων μιας άλλης χώρας.
Οι Γάλλοι γνωρίζουν πως αν ένα ανάλογο σκάνδαλο συνέβαινε στη χώρα τους, η αστυνομία δεν θα τολμούσε να συλλάβει τον DSK. Άλλοι πάλι θεωρούν τη σύλληψή του ως ενδεικτική του αμερικανικού πουριτανισμού. Όπως και να έχει, η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των δυο χωρών, ακόμη και στον ορισμό του τι είναι σκάνδαλο. Το 2004 είχε προκληθεί μεγάλος θόρυβος όταν μια κοπέλα κατήγγειλε πως έπεσε θύμα επίθεσης σε τρένο από νεαρούς μαύρους, επειδή την πέρασαν για Εβραία. Ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας καυτηρίασε αυτή την αντισημιτική επίθεση. Στο τέλος βέβαια αποκαλύφτηκε ότι η κοπέλα είπε ψέματα, με σκοπό να προκαλέσει τη συμπάθεια της οικογένειάς της.
Όταν μαθεύτηκε η πραγματική εκδοχή, ο Dominique Strauss-Kahn είχε πει πως «και αλήθεια να μην είναι, έχουν γίνει άλλα είκοσι παρόμοια περιστατικά στο παρελθόν…».
Αυτό είναι ενδεικτικό μιας αριστεράς που έχει εγκαταλείψει την εργατική τάξη, την ίδια ώρα που πλασάρει τον εαυτό της ως υπέρμαχο των ηθικών αξιών, του φεμινισμού, και του πολέμιου του ρατσισμού και του αντισημιτισμού. Όλα αυτά όμως ήρθαν και ανατράπηκαν από την αντίσταση που προέβαλλε μια Αφρικανή καμαριέρα.(COUNTERPUNCH)
