«Σήμερα τα όνειρα είναι περισσότερο σημαντικά, όσο ποτέ άλλοτε».
Ervin Laszlo
Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)
Κανένας θάνατος δεν μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο της ελπίδας και των ονείρων.
Χωρίς τα όνειρα δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε. Η ονειροκτονία είναι η
χειρότερη μορφή δολοφονίας. Στην ονειροκτόνα εποχή μας οι οραματικές
ενατενίσεις τελούν υπό διωγμό, η αισιοδοξία σπανίζει και ο φόβος
κυριαρχεί παντού.
Αποτελεί
κοινό μυστικό πως διακατεχόμαστε από μια κλαψιάρικη απαισιοδοξία, που
χαρακτηρίζεται από το φόβο της ζωής, το φόβο της τεχνολογίας και το φόβο
του μέλλοντος. Μια απαισιοδοξία που μεταμορφώνει τις προκλήσεις σε
παγίδες, αντί σε ευκαιρίες.
Η
τρέχουσα οικονομική κρίση απλώς εντείνει προβλήματα που ήδη προϋπήρχαν. Η
κοινωνία που ζούμε έχει γεμίσει με ανασφάλεια. Το υπερόπλο που λέγεται
τηλεόραση συνεχίζει να διαμορφώνει συνειδήσεις, καταναλωτικές
συμπεριφορές και προπαντός να διαχειρίζεται τους φόβους μας. Έτσι, εκτός
από καταναλωτές περιττών προϊόντων, έχουμε καταντήσει και καταναλωτές
φοβικών ειδήσεων. Ο φόβος έγινε το δικό μας ναρκωτικό. Παίρνουμε καθημερινά πολλές δόσεις αυτού του «ναρκωτικού», κυρίως μέσα από τα media.
Αλλά και οι πολιτικοί που ψηφίζουμε γνωρίζουν πολύ καλά πως η πολιτική
επένδυση στο φόβο, αποδίδει. Σε τελική ανάλυση φαίνεται πως μας αρέσει
να φοβόμαστε, επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ασφαλείς: «Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που αρέσει στους ανθρώπους να το νιώθουν, όταν αισθάνονται ασφαλείς» (Ε. Α. Πόε).