Του Σάββα Καλεντερίδη
Την προηγούμενη εβδομάδα, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η τραγωδία
και ο διεθνής διασυρμός-εξευτελισμός της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, που
απαξιωμένη διεθνώς, παρέμεινε απλός θεατής στα παιχνίδια της Γερμανίας και του
διεθνούς κεφαλαίου εις βάρος μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης, έλαβαν χώρα δυο γεγονότα-εξελίξεις
που αξίζουν της προσοχής και της ανάλυσής μας.
Η μια ήταν η έκκληση ειρήνης του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, που
έγινε στον εορτασμό του Νεβρόζ, στην Άμιδα (Ντιγιαρμπακίρ), και η
επακολουθήσασα ανακήρυξη μονομερούς εκεχειρίας εκ μέρους του ΡΚΚ, η οποία έγινε
δια στόματος του Μουράτ Καραγιλάν, και η άλλη η ταπείνωση του Ισραήλ απέναντι
στην Τουρκία, μέσω της συγνώμης που ζήτησε τηλεφωνικά ο πρωθυπουργός
Νετανιάχου από τον Τούρκο ομόλογό του (για την πολύνεκρη επίθεση στο Μαβί
Μαρμαρά), τη προτροπή του Ομπάμα, που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην
περιοχή.
Όσον αφορά στο πρώτο γεγονός, αν και ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν
είχε απευθύνει πανομοιότυπη έκκληση προς το τουρκικό κράτος αλλά και προς τους
συντρόφους του, στελέχη και μέλη του ΡΚΚ, πριν από 14 χρόνια, στις 18 Μαρτίου
1999, δηλαδή λίγες εβδομάδες μετά τη σύλληψή του στο Ναϊρόμπι, τη φορά αυτή τα
πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσουμε το σύνολο της
επιστολής που έστειλε και τότε ο Άπο στους συντρόφους του, όμως αυτό δεν είναι
δυνατόν λόγω στενότητας χώρου. Απλά να αναφέρουμε ότι και τότε επεδίωκε
ειρηνική επίλυση του Κουρδικού και, για να δημιουργηθεί το κατάλληλο
κλίμα
διαλόγου και διαπραγματεύσεων, έδινε και πάλι κάποια μηνύματα προς τα
συντηρητικά κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, ενώ και πάλι ζητούσε από τους συντρόφους του να αποχωρήσουν
από τα εδάφη της τουρκικής επικράτειας μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου
1999, Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν της επιστολής του Άπο, το 1999, τα
αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια ο Μουράτ Καραγιλάν στο βιβλίο του «Η Ανατομία τουΠολέμου στο Κουρδιστάν», η παρουσίαση του οποίου στην Αθήνα αποτέλεσε άλλη μια
«ευκαιρία» σε ορισμένους υποτακτικούς του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να
υποβάλλουν για άλλη μια φορά τα …σέβη τους στην αμερικανική και στην τουρκική
πρεσβεία.
Τότε οι αντάρτες του ΡΚΚ υπάκουσαν και αποχώρησαν από τις
βάσεις τους στο Βόρειο Κουρδιστάν, για να ακολουθήσει μια περίοδος
ανασυγκρότησης
του κόμματος και των ανταρτών σε πολιτικό και σε οργανωτικό
είπεδο. Παράλληλα,
έγιναν προσπάθειες από πλευράς του Άπο κυρίως να βρεθεί ένας κοινός
τόπος
μεταξύ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και του τουρκικού
κράτους, για
την πολιτική λύση του Κουρδικού. Το τουρκικό κράτος, επηρμένο από τη
"νίκη" της παράδοσης Οτζαλάν, δεν ανταποκρίθηκε στις
προσπάθειες αυτές και συνέχισε την πολιτική της άρνησης του κουρδικού
παράγοντα και της συντριβής του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, με
αποτέλεσμα ο έγκλειστος στη φυλακή του Ιμραλί Κούρδος ηγέτης, να δώσει
το μήνυμα στους
συντρόφους του που είχαν συγκεντρωθεί στο όρος Κανδήλι, στο Νότιο
Κουρδιστάν
(Β. Ιράκ), να ετοιμάζονται ξανά για πόλεμο. Στις 1 Ιουνίου 2004, μάλιστα,
ανακοίνωσε μέσα από τη φυλακή ότι τερματίζεται η μονομερής εκεχειρία, λόγω της
σκληρής στάσης που τηρούσε το τουρκικό κράτος απέναντι στον ίδιον και το
κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.
Το τι ακολούθησε είναι και πάλι γνωστό, σε όσους
παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οι αντάρτες του ΡΚΚ διείσδυσαν κρυφά στις βάσεις
τους, στο Βόρειο Κουρδιστάν, και άρχισε και πάλι ο ένοπλος αγώνας, με
καταστροφικά αποτελέσματα για τον τουρκικό στρατό, παρ’ ότι οι κυβερνήσεις
Ερντογάν προσπάθησαν να λιώσουν το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα με κάθε
τρόπο, συνεργαζόμενες και δίνοντας στην κυριολεξία γην και ύδωρ από τη μια στη
Συρία, το Ιράκ και το Ιράν και από την άλλη στις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Περίτρανη απόδειξη ότι οι προσπάθειες του Ερντογάν απέτυχαν οικτρά,
είναι το γεγονός ότι το ΡΚΚ κατόρθωσε να παραμείνει όρθιο και να καταφέρει
ισχυρά κτυπήματα στο τουρκικό κράτος, με αποκορύφωμα τη δράση των ανταρτών στην
περιοχή Σεμντίνλι-Γιουκσέκοβα-Τσουκούρτζα-Χακκιάρι, το καλοκαίρι του 2012, όπου
επί τετράμηνο οι μονάδες του τουρκικού στρατού εφοδιάζονταν μόνο από αέρος!
Δηλαδή,
-παρ’ ότι είχε προηγηθεί σύλληψη και η φυλάκιση 10 χιλιάδων πολιτικών
στελεχών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος,
-παρ’ ότι έγινε προσπάθεια
αποδιάρθρωσης και διάλυσης των πολιτικών και μετωπικών οργανώσεων του ΡΚΚ στην
Τουρκία και στην Ευρώπη,
-παρ’ ότι η Τουρκία συμμάχησε με εχθρούς και φίλους για
να εξουδετερώσει και στρατιωτικά του ΡΚΚ,
στο τέλος η τουρκική κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι
δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνθηκολόγηση, μια κίνηση που έγινε από πλευράς
Τουρκίας προς τον Άπο το Νοέμβριο του 2012, για να ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις για το γενικό
πλαίσιο της λύσης και στη συνέχεια η δήλωση του Άπο στις 21 Μαρτίου 2013.
Ο δρόμος για την ειρήνη και την πολιτική λύση του Κουρδικού
θα είναι μακρύς και η ημέρα αποχώρησης των ανταρτών από την Τουρκία θα είναι
πιθανόν η 15η Αυγούστου 2013, που είναι η τριακοστή επέτειος έναρξης
του ένοπλου αγώνα του ΡΚΚ. Και φυσικά,
θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο να μην έχουν σκεφθεί ο Άπο και οι σύντροφοί του ότι θα
πρέπει να είναι έτοιμοι για τα πάντα, και για τα καλά και για τα κακά!
Στο άρθρο μας αυτό προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το στενό
πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε ο Άπο και το τουρκικό κράτος. Στο άρθρο της
Κυριακής θα ανοίξουμε το «φακό», για να εντάξουμε τις εξελίξεις στο ευρύτερο
πλαίσιο, σ’ αυτό που κινήθηκε η ταπεινωτική συγνώμη του Ισραήλ προς την
Τουρκία.
Ες Κυριακήν να …ευρέα, λοιπόν!
"δημοκρατία"
