Όπως
αντιλαμβανόμαστε όλοι, από την πλευρά της τρόϊκας, οι μεν δανειστές
θέλουν να πάρουν τα χρήματά τους, διαφορετικά τις ελληνικές περιουσίες, η
δε ΕΕ και κυρίως η Γερμανία, θέλουν, εκτός των πιο πάνω, να διασωθεί
και το ευρώ. Ταυτόχρονα, από το άλλο μέρος από την πλευρά του
κρατικοδίαιτου ελληνικού πολιτικού συστήματος, το τελευταίο θέλει να
διασώσει το τομάρι του και....
να συνεχίσει να είναι στην εξουσία. Εδώ παίζεται όλο το παιχνίδι.
Είναι
γνωστό σε όλους ότι σε όποιο κράτος έχει μπει το ΔΝΤ, κάνει αμέσως δύο
πράγματα: α) κάνει υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και β) μειώνει τις
δημόσιες δαπάνες, δηλαδή μικραίνει τον όγκο του κρατικού τομέα και
προβαίνει σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Στη χώρα
μας το θέμα μέχρι στιγμής έχει αντιμετωπιστεί
ως εξής: 1) λόγω του ότι δεν μπορούσε να γίνει υποτίμηση του
νομίσματος, εξ αιτίας του ισχυρού ευρώ, έγινε εσωτερική υποτίμηση με
μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα και διάλυση των εργασιακών σχέσεων
υπέρ των εργοδοτών και β) λόγω σθεναρής αντίστασης του κομματικού
κράτους, δεν μειώθηκε ο κρατικός τομέας, αλλά έγιναν κυρίως,
συνταξιοδοτήσεις και μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και
στις συντάξεις.
Εδώ
ακριβώς είναι η μεγάλη συμπαιγνία τρόϊκας και ελληνικού πολιτικού
συστήματος. Το μεν ελληνικό κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα γνωρίζει πολύ
καλά πως αν τυχόν γίνει μείωση του κομματικού κράτους, αυτόματα θα
καταρρεύσει το ίδιο, γιατί απλούστατα θα γκρεμιστεί ολόκληρη η
κρατικοδίαιτη φιλοσοφία και νοοτροπία που έχει αναπτυχθεί εδώ και 190
χρόνια, η δε τρόϊκα γνωρίζει πως αν καταρρεύσει το ελεγχόμενο από την
ίδια, υποτακτικό ελληνικό πολιτικό σύστημα, τότε θα χαθεί ο έλεγχος και
αφενός οι δανειστές θα χάσουν πάρα πολλά από τα χρήματά τους, αφετέρου
το ευρώ θα κινδυνεύσει θανάσιμα. Έχουμε δηλαδή μια παρόμοια σχέση με
εκείνη μεταξύ του Τούρκου Αγά και του Έλληνα Κοτζαμπάση. Ο μεν Τούρκος
προκειμένου να ελέγξει τους Έλληνες ραγιάδες και να εισπράττει τους
φόρους, είχε ανάγκη τον ελεγχόμενο τοπικό κοτζαμπάση, ο δε κοτζαμπάσης
είχε ανάγκη τον Τούρκο, προκειμένου να παραμένει στην τοπική εξουσία και
να μην χάσει το κεφάλι του.
Έτσι
λοιπόν, τρόϊκα και ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλληλοστηρίζονται για να
μπορέσουν και οι δύο να επιτύχουν τους στόχους τους. Αν μπορούσαν να μην
κάνουν ποτέ εκλογές στην Ελλάδα, να είστε σίγουροι ότι θα το
επιχειρούσαν. Όμως μέσα στην ΕΕ και μπροστά σε όλα τα παγκόσμια φώτα δεν
το μπορούν.
Εκείνο
που μένει να αποδειχτεί, είναι αν στις 6 Μαϊου, ο ελληνικός λαός είναι
αποφασισμένος να το πάει μέχρι την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου
κομματικού κράτους, δηλαδή την αποτίναξη του κοτζαμπάση ή αν θα κάνει
πίσω, όπως στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, θα παραμείνει
ραγιάς και θα υποστεί τις συνέπειες.
Εσείς τι λέτε ότι θα γίνει;;;
